تداوم حضور ظریف در دولت ضروری است و همه نیروهای سیاسی مدافع منافع ملی، اعم از اصلاح‌طلب و غیر از آن، باید از آن دفاع کنند و در برابر تندروهای داخل مجلس بایستند. این ایستادگی بر سر منافع ملی، حتی اگر منجر به افزایش سطح منازعه و تنش بشود، عیبی ندارد.
دیدارنیوز-سرویس سیاسی: سرسختی و منازعه نتیجه‌بخش نیست؛ می‌خواهیم سطح منازعه را کاهش دهیم؛ مسیری برویم که در آن منازعه نباشد.
این عباراتی است که بارها توسط روزنه‌گشاها تاکنون بیان شده است. حدود یک‌سال از انتشار بیانیه روزنه‌گشایی و مواضع امضاکنندگان آن بیانیه می‌گذرد و اکنون بهتر می‌توان ادعاهای آن‌ها، که همین کاهش سطح منازعه و عدم سرسختی بود را سنجید.
امضاکنندگان این بیانیه، در حالی روزنه‌گشایی را جلوگیری از منازعه و تنش می‌خواندند که اکنون خودشان نزدیک به 6 ماه است که درگیر یکی از مهم‌ترین منازعات و تنش‌ها در سیاست داخلی هستند. پافشاری تندروها در مجلس برای حذف محمد جواد ظریف از دولت، 6 ماه است که بر فضای سیاست داخلی سایه افکنده است. آن‌ها که از محبوبیت ظریف در افکار عمومی به‌خوبی مطلع هستند، قصد دارند تا با حذف ظریف، مجموعه دولت پزشکیان را زمین‌گیر کنند.
واکنش روزنه‌گشایان به این ماجرا چیست؟ کاملا برخلاف ادعاهایشان برای جلوگیری از منازعه و تنش، در برابر تندروهای مجلس ایستاده‌اند تا ظریف در دولت بماند ولو به قیمت افزایش تنش؛ مجلسی که اتفاقا روزنه‌گشاها ادعا می‌کردند 100 کرسی از آن را در اختیار دارند.
حالا روزنه‌گشایان که در سخن حرف از کاهش سطح منازعه و تنش می‌زنند، در عمل به این تضاد و منازعه دامن می‌زنند و بر سر ماندن ظریف در دولت ایستادگی می‌کنند. طرفه آنکه حرف تندروها متکی به قانون است، اما قانونی بد. این در حالی است که اهالی روزنه‌گشایی، بعضا مقاومت بر سر حقوق قانونی را هم زیر سوال می‌برند.
این تناقض در حرف و عمل، یک درس عبرتی برای سیاست در ایران دارد و آن این است که ایستادگی و مقاومت بر سر اصول، لجبازی و خلاف توافق‌گرایی و مصالح ملی نیست.
تداوم حضور ظریف در دولت ضروری است و همه نیروهای سیاسی مدافع منافع ملی، اعم از اصلاح‌طلب و غیر از آن، باید از آن دفاع کنند و در برابر تندروهای داخل مجلس بایستند. این ایستادگی بر سر منافع ملی، حتی اگر منجر به افزایش سطح منازعه و تنش بشود، عیبی ندارد و این درسی است که این ماجرا برای روزنه‌گشایانی دارد که به مدت یک سال تمام، هر آنکسی که بر سر منافع ملی ایستادگی کرده است را به باد ناسزا گرفته‌اند. گذر زمان اعتبار ایده‌ها را به‌خوبی نمایان می‌کند و حالا بیش از پیش مشخص است که حتی روزنه‌گشایان هم وقتی پای مصالحی در میان باشد، نه وفاق می‌کنند نه سطح منازعه را کاهش می‌دهند. حالا مشخص است که ایستادگی و مقاومت و حتی نزاع بر سر برخی اصول و مصالح ملی، لزوما در تضاد با توافق‌گرایی و حل مسأله نیست.
