حرف‌های ناگفته درباره فرامرز اصلانی

دیدارنیوز: پروفسور حسن امین، دبیرکل حزب ایران (شورای دوم) و رئیس هیئت اجرایی جبهه ملی (شورای ششم) در پی درگذشت فرامرز اصلانی یادداشتی برای دیدارنیوز ارسال کرد.

به گزارش دیدار نیوز، متن این یادداشت چنین است:

«فرامرز اصلانی، نوازنده، ترانه‌سرا، خواننده و آهنگ‌ساز برجسته، روز اول فروردین ۱۴۰۳ بر اثر بیماری سرطان در سن ۶۹ سالگی در آمریکا از جهان گذران درگذشت.

فرامرز اصلانی مبتکر و مبدع سبکی ویژه در موسیقی پاپ ایران بود، و توانست اشعار حافظ را با نوای روحبخش گیتار و صدای گرم و دلنشین خود چنان تلفیق کند که در موسیقی ایران و جهان بی سابقه بود. آلبوم «به یاد حافظ» او از آثار جاودانه در موسیقی ایران بزرگ است و شخص او از نخبگان قدر اول و هنرمندان فرهیخته و صاحب سبک عصر ما بود.

من فرامرز اصلانی را از ناحیه پدر حقوقدانش محمود اصلانی که داماد رضاشاه پهلوی بود، شناختم. در یادداشت شماره ۳۱۲ از مجموعه «یادداشت‌های ایران شناسی» من در ماهنامه حافظ شماره ۸۳ (تیر ۱۳۹۰) شرح حال و خاطرات اصلانی پدر را نوشتم و تصریح کردم که وی داماد رضا شاه و پدر فرامرز اصلانی گیتاریست مقیم آمریکاست.

باید توضیح بدهم که رضا شاه علاوه بر ۱۲ فرزند رصد شده‌اش، فرزندان دیگری هم داشت که یکی از آن‌ها دختری بود که همسر محمود اصلانی شده بود و به من گفت: «من داماد رضا شاه بودم و هفت سال با او کار کردم، روزی چندبار او را می‌دیدم. رضاشاه اگر سواد می‌داشت، ده برابر ناپلئون بود ...»

پرسیدم: راست است که اشخاص از رضاشاه می‌ترسیدند؟ گفت: بله، چشم او قدرت مغناطیسی داشت. جم (محمود جم) به پدرم (سرتیپ احمد اصلانی) , گفته بود: احمد خان! من که نزد رضاشاه می‌روم، بدنم به قدری عرق می‌کند که آب می‌شوم.» (حافظ، ش ۸۳، ص ۵)

رضا شاه دختر دیگری هم داشت که قبل از انقلاب در زمان ریاست دکتر محمدرضا جلالی نائینی بر کانون وکلا با داشتن وکیل معاضدتی نسبت خونی خود با رضاشاه را بر اساس ورقه هویت صادره اثبات کرد. جلالی نایینی به من گفت: این خانم که نزد من (جلالی نایینی) آمد، اول پیشنهاد کردم که دکتر سیدحسن امامی (امام جمعه شاه) وکیل معاضدتی این شخص شود که بتواند هر جور مصلحت دربار است آن را ختم و حقوق این دختر فراموش شده رضا شاه را احقاق کند. دکتر امامی از قبول این پرونده استنکاف کرد و گفت: جلالی! این چه لقمه‌ای است که برای من گرفته ای؟. من هم پرونده را به وکیل دیگری احاله کردم و دادگاه به نفع این زن رای داد. این زن از همدان یا کرمانشاه آمده بود و ظاهراً مادر این زن در زمان والیگری فرمانفرما در کرمانشاه و همدان در تقابل با سالار الدوله از رضاخان حامله شده بود.

بگذریم، محمود اصلانی (داماد رضا شاه)، حقوقدان بود و پسرش فرامرز را پس از دیپلم به انگلیس فرستاد که حقوق بخواند، ولی فرامرز به موسیقی و آواز دلبسته بود و به جای حقوق که ورود آن در انگلیس بسیار سخت است، روزنامه نگاری خواند و زن انگلیسی گرفت و بعد هم از جهت مواضع اجتماعی و سیاسی در جهت اختلاف با پدرش حرکت کرد و به عنوان یکی از روزنامه نگاران ضد سانسور و اختناق عصر پهلوی با پدرش همسو نبود؛ معذالک پدر قسمتی از اموالش را به پسرش فرامرز منتقل کرده بود و پس از انقلاب که خودش به زحمت افتاده بود، به من گفت که در ایران هیچ ملکی ندارد؛ او تصریح نکرد، اما من چنان فهمیدم که اموالش را مصادره کرده‌اند.

فرامرز اصلانی در اوایل انقلاب همچنان همسو با روشنفکران و هنرمندان چپ گرا، ترانه‌های انقلابی می‌ساخت و اجرا می‌کرد که بعضی از آن‌ها از رادیو تهران هم در برنامه کار و کارگر پخش می‌شد. آلبوم ترانه‌های انقلابی با همکاری او و ابراهیم حامدی (ابی)، صادق نجوکی و دیگران در همان سال‌ها پخش شد. اما سرانجام اصلانی هم در ۱۳۶۰ ایران را ترک کرد. اول، به انگلستان بازگشت. پس از چند سال از همسر انگلیسی‌اش جدا شد و از انگلستان به آمریکا مهاجرت کرد و اندک اندک، جذب اپوزیسیون شد و بعد از ۱۳۸۸ برای ندا آقاسلطان ترانه‌ای ساخت و سرانجام مستقیم و استوار در جرگه اپوزیسیون ایستاد.

درگذشت فرامرز اصلانی را به عنوان یک هنرمند بزرگ، به خانواده ارجمندش و بازماندگان گرامی‌اش، دوستداران فراوانش در سطح جهان و جامعه هنری ایران تسلیت می‌گویم.

حسن امین
دوم فروردین ۱۴۰۳»