تربیت علوی و تربیت ما! (در حاشیه سخنان پدر شهید عجمیان)

دیدارنیوز ـ احمد حیدری*: در تمام دنیا اجتماعات اعتراضی برگزار می‌شود و جمعیت معترض علیه سیاست‌ها، مجریان و ...، شعار سر می‌دهند و گاهی خشمگین شده و از شعار تجاوز کرده و کار به سنگ پرانی و حمله به اماکن و نیروهای انتظامی هم می‌کشد که غالبا با مواجهه نیروهای انتظامی ضد شورش آموزش دیده و مجهز، مواجه شده و با کمترین تلفات از دو طرف کنترل می‌شوند.

متأسفانه در کشور ما علاوه بر آن که اصولا اعتراض به رسمیت شناخته نمی‌شود و تجمعات اعتراضی غالبا با عناوین شورش، اقدامات براندازانه سازماندهی شده به وسیله دشمنان خارجی و دیگر عناوین مجرمانه معرفی می‌شوند، مواجهه با اعتراضات هم نظام‌مند نیست و علاوه بر نیروهای انتظامی و ضد شورش، نیروهای لباس شخصی تحت عنوان بسیج، نیروی مردمی، خودجوش و ...؛ و بدون یونیفورم مشخص وارد صحنه می‌شوند و احیانا با رفتارهای خشن و مقابله‌گرانه خود، باعث شعله‌ور شدن خشم معترضان شده و در این آتش شعله‌ور به طور طبیعی افرادی از دو طرف به خاک و خون کشیه می‌شوند.

شک نیست که در هر اقدام اعتراضی علاوه بر تندروهای معترض و تندروهای مقابل، نفوذی‌های دشمن خارجی هم با ورود به جمع دو طرف صحنه و کاسه داغ‌تر از آش شدن، سعی در سوق دادن اعتراض به اغتشاش و شورش دارند  اما هنر حکومت در کنترل اعتراضات و جلوگیری از تبدیل شدن آن به اعتشاش با کمترین هزینه است.

متأسفانه به دلایل مذکور و دلایل دیگری که باید کارشناسانه بررسی و شناسایی گردد و رفع شود، تجمعات اعتراضی و گسترده سال گذشته در مواردی به شورش و اغتشاش انجامید و در این بین افرادی از دو طرف به ناحق و گاهی با نهایت قساوت و ناجوانمردی کشته شدند.

شک نیست که اقدام به خشونت بخصوص خشونت قساوت‎آمیز و ناجوانمردانه از جانب هر کس محکوم است و نباید خون کشته شدگان به ناحق پایمال شود و کسانی که آگاهانه دست به خشونت زده یا زمینه آن را فراهم کرده‌اند، از هر طرف که باشند، باید محاکمه، کیفر و قصاص شوند، ولی در همه حال و اینجا هم با وجود حقانیت قصاص، عفو و گذشت بهتر است و باید سعی در التیام داشت و افراد را به هم نزدیک، و در تقویت بنیان برادری تلاش کرد.

مرحوم عجمیان در تجمعات اعتراضی سال گذشته به عنوان بسیجی، برای کنترل اوضاع شرکت می‌کند. متأسفانه افرادی با قساوت و ناجوانمردانه او را به شهادت می‎رسانند. قوه قضائیه برای محاکمه ۱۶ نفر متهمان به قتل او پرونده تشکیل داد که نهایتاً بعد از رأی دیوان عالی، دو نوجوان یعنی محمدمهدی کرمی و سید محمد حسینی اعدام شدند و ۱۱ متهم دیگر به ۳، ۵، ۱۰ و ۱۵ سال حبس محکوم شدند و سه نفر با توجه به ابراز ندامتشان، عفو شدند.

بدون این که وارد ماهیت پرونده و احکام صادره شویم، تا اینجا معلوم می‌شود که حداقل حکم قصاص برای متهمان قتل شهید عجمیان صادر شده و خون او پایمال نگشته است با این وجود پدر این شهید در تلویزیون به شدت به وساطت بعضی افراد در این پرونده معترض بوده و احکام صادره را کافی ندانسته و خواستار برخورد شدیدتر با متهمان می‌شود حال آن که بر اساس تربیت اسلامی، مناسب بود او به عنوان پدر یک مقتول مظلوم، نسبت به متهمانی که غالبا هم سن و سال فرزند او بودند و در اثر القائات دشمنان نفوذی یا تحریک احساسات نابجا و آنی یا به هر دلیل دیگر، خشمگین شده و عنان اختیار از کف داده و مرتکب جنایت شده‌اند، رحم می‌آورد و از حق قصاص خود می‌گذشت.

مگر نه این است که مولایمان علی وقتی به وسیله دشمنان آگاه [نه دوستان ناآگاه، عصبانی شده، فریب‌خورده و ...] ضربت خورد، در بستر مرگ و در حال احتضار به فرزندانش فرمود: اگر از این ضربت جان سالم به در بردم که خود می‌دانم با ضارب چه کنم و عفو سزاوارتر به من است و اگر از دنیا رفتم، مبادا با این استدلال که «امیر مؤمنان کشته شده» شمشیر کشیده به جان مردم بیفتید!

کاش در جمهوری اسلامی مطابق مرام علوی تربیت می‌شدیم.

* پژوهشگر حوزه علمیه