بعد از تمدید حضور محمود احمدی‌نژاد در مجمع تشخیص مصلحت نظام به عنوان عضو حقیقی این نهاد مهم و پایان دادن به عضویت حسن روحانی، اسحاق جهانگیری و علی لاریجانی در مجمع، سوالات زیادی پیرامون ادامه عضویت احمدی‌نژاد ایجاد شده است.
دیدارنیوز ـ اسفندیار عبداللهی: بعد از مرحوم ابوالحسن بنی‌صدر که در شرایطی خاص کشور را ترک کرد، احمدی‌نژاد تنها رئیس‌جمهور ایران بود که پس رد صلاحیت یارانش در انتخابات ریاست جمهوری سال ۹۲ و رد صلاحیت خودش در سال ۹۶ در قامت یک چهره مخالف هسته مرکزی قدرت ظاهر شد و تحت برند دولت بهار، فیگور اپوزیسیونی گرفت و تقریبا در هیچ واقعه‌ای فرصت را از دست نمی‌داد و اعلام موضع می‌کرد به گونه‌ای که برخی از اظهارات او در کشور و از زبان یک مسئول عالی‌رتبه بی‌سابقه بود.
محمود احمدی‌نژاد با آزادی عمل و به شکلی عجیب با هر رسانه خارجی مصاحبه می‌کرد و کسی جلودارش نبود و البته همیشه این آزادی عمل او برای کنشگران و خاص و عام تردیدهایی به وجود می‌آورد.
این تردیدها و شک‌ها وقتی جدی‌تر می‌شد که دسترسی او به اماکنی مانند مجموعه ولنجک و ادامه عضویتش در مجمع تشخیص مصلحت نظام ادامه می‌یافت.
یاران محمود احمدی نژاد در انتخابات مجلس شورای اسلامی سال ۹۸ در سراسر کشور لیست دادند و حتی جبهه پایداری که به ظاهر خرج خود را از احمدی‌نژاد جدا کرده بودند را هم باید از یاران او به حساب آورد، زیرا آشکارا نظریات او را در همه عرصه ها جاری کرده و می‌کنند.
احمدی‌نژادی‌ها مانند ۹۶، در ۱۴۰۰ هم به کمپین سید ابراهیم رئیسی پیوستند، تا جایی که یکی از منسوبان سببی او ریاست ستاد مردمی او را به عهده داشت (در هر دو دوره) و امروز هم در همکاری نزدیک با دولت مستقر است. یاران، نزدیکان، منسوبان و منصوبان احمدی‌نژاد بعد از پیروزی رئیسی بیشترین مناصب در بالاترین سطوح دولت سیزدهم را از آن خود کردند.
در این روزهای ملتهب ایران اعضای جدیدی به مجمع تشخیص اضافه شدند و افرادی چون حسن روحانی، اسحاق جهانگیری و علی لاریجانی، چهره‌هایی اعتدالی، اصولگرا و اصلاح‌طلب از این نهاد مهم رفتند، اما محمود احمدی‌نژاد به اصطلاح اپوزیسیون، در جای خود به عنوان عضو حقیقی مجمع تشخیص ماند.
از این خلاصه بالا چه برداشتی می‌توان داشت جز دو حالت:
۱ ـ تمام داد و بیداد‌های احمدی‌نژاد برای این بود و هست که به او بازی بدهند و دادند.
۲ ـ شاید بخشی از نهادهای خاص طی سالهای دهه ۹۰ و ۱۴۰۰ در یک برنامه‌ریزی آینده‌نگرانه به او آزادی عمل دادند که در روز مبادا، آلترناتیو نظام شود.
نمی‌توانم هر کدام از دو حالت را صریحا تایید کنم و این گزینه‌ها بر اساس شواهد و جمع بندی‌های یک فعال سیاسی و روزنامه‌نگاری به دست آمده که سالهای متمادی شاهد کنش و واکنش‌های اینچنینی در بالاترین سطح فعالیت سیاسی کشور بوده است.
