۳ اشتباه «رئیسی» در نطق سازمان ملل

دیدارنیوز: سید ابراهیم رئیسی، رئیس جمهوری در حالی اواخر هفته گذشته در نیویورک در مجمع عمومی سازمان ملل به سخنرانی پرداخت که سه بی‌دقتی و اشتباه در اشار‌ه‌های تاریخی خود داشت.

مهرداد خدیر در عصر ایران نوشت: «از زمانی که رییس جمهور وقت ایران محمد علی رجایی پای خود را که آثار شکنجۀ رژیم تحت حمایت آمریکا در آن نمایان بود روی این تریبون گذاشت چهل سال می‌گذرد. او مدتی پس از آن سخنرانی به دست گروهک تروریستی مورد حمایت آمریکا به شهادت رسید.»

در این جملات که آقای ابراهیم رییسی، رییس جمهوری اسلامی ایران در نطق اخیر خود در مجمع عمومی سازمان ملل بر زبان آورده سه بی‌دقتی به لحاظ اشارات تاریخی به چشم می‌خورد و از این رو جا دارد به نویسنده یا نویسندگان متن و مشاوران خود تذکر دهند بیشتر مراقب جزییات باشند.

۱. محمد علی رجایی در مهر ۱۳۵۹ و در آغازین روز‌های تجاوز عراق به ایران در مقام نخست‌وزیر به نیویورک رفت و نه به عنوان رییس جمهوری. او هرگز به عنوان رییس جمهوری به نیویورک نرفته است. در آن زمان ابوالحسن بنی‌صدر رییس جمهوری ایران بود که، چون عهده دار فرماندهی کل قوا بود به این سفر نرفت.

۲. دوران ریاست جمهوری محمدعلی رجایی بسیار کوتاه و کمتر از ۴۰ روز و به صورت رسمی تنها ۲۸ روز است. او هشتم شهریور ۱۳۶۰ سه هفته قبل از اجلاس سالانه سازمان ملل به شهادت رسید.

۳. محمد علی رجایی نخست‌وزیر وقت ایران در ۲۶ مهر ۱۳۵۹ و چنانچه اشاره شد در زمان ریاست جمهورری ابوالحسن بنی‌صدر در شورای امنیت سازمان ملل سخنرانی کرد نه در مجمع عمومی و برای سران. در مجمع عمومی که تریبون و مجلس ایران را از روی آن ساخته‌اند پشت تریبون می‌ایستند و سخن می‌گویند، ولی در شورای امنیت روی صندلی می‌نشینند و دو تریبون مختلف است. تا قبل از سال ۱۳۸۸ تصویر مرحوم رجایی که نشسته نطق می‌کند در حالی که بهزاد نبوی با اورکت سیاه پشت او ایستاده در کتاب‌های درسی بود، اما بعد از آن حذف کردند. بنا بر این تعبیر «این تریبون» دقیق نیست مگر آن که تریبون را توسعه دهیم و به معنی سازمان ملل در کلیت آن بدانیم.

۴. رجایی نخست‌وزیر در شورای امنیت پای شکنجه دیده خود را روی میز نگذاشت. بلکه در کنفرانس خبری این کار را انجام داد. جالب است بدانید محمد علی رجایی به خاطر آن شکنجه شده بود که نام دوستان را لو دهد و نداد.

۵. تصریح انتساب ترور هشتم شهریور ۱۳۶۰ به مجاهدین خلق در حالی است که برخی از اصول‌گرایان این حادثه را مشکوک دانسته و گاه به صورت غیر مستقیم بهزاد نبوی را هم متهم می‌کردند. این را که بهزاد نبوی از کشتن صمیمی‌ترین دوست و حامی خود که چه به عنوان نخست‌وزیر و چه رییس جمهوری نیاز به هماهنگی نداشته و وارد دفتر او می‌شده چه نفعی می‌برده هم البته توضیح نداده‌اند. سخنان آقای رییسی قاعدتا نباید به مذاق اتهام زنندگان خوش آید.