مجمع عمومی سازمان ملل متحد در قطعنامه‌ای غیرالزام‌آور و با ۱۶۱ رای موافق «حق برخورداری از محیط زیست پاک را به عنوان بخشی از حقوق بشر» به رسمیت شناخته اما نکته عجیب، رای ممتنع ایران به همراه هفت کشور روسیه، سوریه، چین، بلاروس، کامبوج، اتیوپی و قرقیزستان است. به نظر می‌رسد لازم است دولت در زمینه آب و محیط زیست راهبرد‌های اصلی‌اش را در بخش سیاست خارجی تدوین کند تا دست‌کم از این مواضع «سردرگمی در دیپلماسی محیط‌زیستی» استنباط نشود.
دیدارنیوز: از زمان روی کار آمدن دولت سیزدهم مسئولان ارشد دولت و بیش از همه رئیس جمهوری به درستی بر اهمیت توجه به محیط زیست تاکید کرده اند. چنان که آقای رئیسی بار‌ها از عبارت «توسعه فرع از محیط زیست است» استفاده کرده است.
همچنین رئیس سازمان حفاظت محیط زیست هم بار‌ها در مناسبت‌های مختلف بر اهمیت حفظ محیط زیست و به خصوص استفاده از ظرفیت دیپلماسی محیط زیست و همکاری‌های بین‌المللی در این حوزه تاکید کرده است. اما برای این مواضع باید مابه‌ازای عملی هم شکل بگیرد تا در داخل و خارج از کشور به عنوان سیاستی منسجم و یکپارچه مورد قبول قرار گیرد.
دیروز جمعه خبری منتشر شد مبنی بر اینکه مجمع عمومی سازمان ملل متحد در قطعنامه‌ای غیرالزام‌آور و با ۱۶۱ رای موافق «حق برخورداری از محیط زیست پاک را به عنوان بخشی از حقوق بشر» به رسمیت شناخته است. نکته عجیب، اما در این میان به رای ایران مربوط است. ایران به همراه هفت کشور روسیه، سوریه، چین، بلاروس، کامبوج، اتیوپی و قرقیزستان به قطعنامه سازمان ملل متحد رای ممتنع داده‌اند و هیچ کشوری هم رای مخالف نداده است.
این رفتار ایران در برابر یک قطعنامه غیرالزام‌آور چه پیامی به جهان و به خصوص کشور‌های منطقه مخابره می‌کند؟ همین کشور‌های منطقه خاورمیانه و همسایگان‌مان که اخیرا میزبان آن‌ها بودیم تا درباره اقدام مشترک برای مدیریت کانون منشا گرد و غبار با آن‌ها رایزنی کنیم چه نگاهی به رای ایران در سازمان ملل خواهند داشت؟
برای اهل فن در عرصه بین‌المللی روشن است که هر کنش و واکنشی از سوی کشور‌ها واجد معناست و این‌گونه نیست که رای و نظر کشور‌ها در مجامع و گفتگو‌های دو جانبه و چند جانبه اتفاقی یا از سر تفنن و سهل‌انگاری باشد. اینکه ایران در بسیاری از موضوعات کلان همراه و هم‌نظر روسیه و چین باشد (با وجود نگاه انتقادی طیفی از کارشناسان و ناظران) به عنوان یک سیاست راهبردی قابل درک است، اما این همراهی در برابر رای به قطعنامه‌ای که ۱۶۱ کشور به آن رای مثبت داده‌اند، زیاده‌روی به نظر می‌رسد.
از سوی دیگر این مواضع کشور‌های دوست و هم‌پیمان ما در منطقه را هم در حوزه سیاست‌های محیط زیستی دچار تشکیک می‌کند. به نظر می‌رسد لازم است دولت در زمینه آب و محیط زیست راهبرد‌های اصلی‌اش را در بخش سیاست خارجی تدوین کند تا دست‌کم از این مواضع «سردرگمی در دیپلماسی محیط‌زیستی» استنباط نشود.
منبع: روزنامه پیام ما
