چند روزی است که کلیپی در فضای مجازی منتشر شده و نشان می‌دهد که یکی از مسئولین مدرسه در حال ماشین کردن موی دانش آموزان است شکی نیست که این کار جنبه های منفی زیادی دارد و هیچکس با این رویه موافق نیست، این رویه باعث تحقیر فرزندان، از بین بردن روحیه و چالشهای روحی و روانی دیگری میشود.
چند روزی است که کلیپی در فضای مجازی منتشر شده و نشان می‌دهد که یکی از مسئولین مدرسه در حال ماشین کردن موی دانش آموزان است شکی نیست که این کار جنبه های منفی زیادی دارد و هیچکس با این رویه موافق نیست، این رویه باعث تحقیر فرزندان، از بین بردن روحیه و چالشهای روحی و روانی دیگری میشود.
به گزارش دیدارنیوز_ خوزستان| آیا عزیزانی که خیلی دانشمند منشانه و دلسوزانه به آسیب‌های آن پرداخته اند به واکاوی دلایل آن نیز پرداخته اند، به قول شاعر همه مو را دیده اند آیا پیچش مو را هم دیده اند؟
آیا عزیزانی که این همه دلسوز فرزندان و آینده سازان و فرداپردازان جامعه اند، به اهمیت آموزش و معلمان و مربیان هم واقفند؟ آیا به همان اندازه که آب اهمیت دارد مسیر آب هم اهمیت ندارد؟
فرزندان ما مثل آب چشمه زلالند ولی تا اقیانوس شدن از مسیری که می گذرند در انتها باز هم به اندازه زلالند؟ آنگاه که معلمان از همین دانش آموزان چاقو خوردند، به همین اندازه اهمیت دادید؟
آیا زمانی که معلمان با هزینه شخصی دنبال درس خواندن در دانشگاه‌های آزاد و روزآمد کردن خود بودند و دولت از پذیرش مدرک آنان چلوگیری می کرد این دلسوزان و دانشمندان کجا بودند که از مربیان فرزندان خود دفاع کنند و بگویند که معلمان فرزندان ما باید از سواد کافی برخوردار باشند حق آنها آموزش رایگان است نه اینکه غیرمستقیم از آموزش با هزینه شخصی آنها جلوگیری شود، در آن برهه این دلسوزان کجا بودند؟
زمانی برای آموزش دانشجویی رفته بودم در شرکتی که به درآمد خوب شهره است، کارمند مذکور میگفت وضع معلمان خوب شده است، دلیلش را پرسیدم، خیلی راحت گفت خواهر من معلم است زمانی من ١٢ برابر او حقوق میگیرم ولی الان فقط ۶ برابر او حقوق میگیرم و این تناسب را دال بر خوب شدن وضعیت معلم میدانست.
در هنگام این قیاسها این نخبگان جامعه کجا بودند؟
زمانی که داد معلم درآمده و فریاد میزد که وقتی قبل و بعد کلاس راننده سرویس دانش آموز هستم و این دانش آموز دیگر شنونده درس من نیست، نخبگان جامعه کجا بودند که معلم را برای نان شب همراهی کنند؟
آن زمان که با بخشنامه های فروش قسطی برنج و دستمال کاغذی به تحقیر معلم پرداخته شد و احتیاج جامعه فرهنگی را فریاد می زد این دلسوزان کجای ماجرا بودند؟
*جامعه ای که خراشیدن روح معلم را نمی بیند و تراشیدن سر بچه ها را شعار می کند جامعه ای است که سطحی میبیند.*
از معلمی که صبح تا شب مجبور است در خیابانها پادویی و مسافرکشی کند، معلمی که منتظر تعطیلی مدارس است تا با کارگری کمک خرج ایام تدریس باشد، معلمی که از شغلی که با عشق انتخاب کرده متنفر شده و به چشم شغل دوم میبیند، نمیتوان انتظار روزآمد و توجه به همه جنبه های تربیتی و روحی و روانی را داشت.
به این دلسوزان و نخبگان عرض میکنم این فرد که باعث ناراحتی خاطر مبارک شما شده است، همان فردی است که اجازه ادامه تحصیل ندارد، از درآمد کافی برخوردار نیست، معلمی شغل دوم اوست، این همان فردی است که برای امرار معاش مجبور به خرید برنج قسطی است، همان فردی است که نماینده محترم مجلس فرمودند اگر درآمدش را افزایش دهیم پر رو میشود، همان فردی است که گفتند زیاد یا زیادی اند و درآمد و دستاوردی ندارند، لذا نباید مورد توجه قرار گیرند.
باعث تعجب است که چرا فرزندان خود را دست این جامعه سپرده ایم و انتظار داریم همه جوانب روحی و روانی و تربیتی را مورد نظر داشته باشد.
یکی از همین معلمان با هجده سال سابقه کار مجبور به ترک شغل خود شده و هم اکنون در جای دیگر اشتغال دارد، در دیداری با همکاران سابق خود گفت الان اضافه کار و بن و پاداش دریافتی ام با حقوق قبلی برابری میکند! چرا؟
در پایان استدعا دارم این نخبگان در لابلای تحلیلهای مدبرانه خود گریزی به چرایی مسئله و چراهای مطالب نقل شده هم بزنند، باشد که مسیر چشمه های زلال جامعه هموارتر گردد.
