دیدارنیوز ـ بلموندو که در دوران موج نو سینمای فرانسه چهرهای تاثیرگذار و محبوب بود، با بسیاری از بزرگان سینما همکاری کرد. ژان-لوک گدار، فیلمساز نامدار و از بزرگان موج نو بلموندو را در ۱۹۶۰ برای نقش اول «از نفس افتاده» کنار جین سیبرگ برگزید و بسیاری از کارشناسان، منتقدان و سینمادوستان او را جیمز دین و همفری بوگارت سینمای فرانسه میدانستند.
«از نفس افتاده» منتقدان و تماشاگران را در سراسر جهان شگفتزده و همراه با «۴۰۰ ضربه» فرانسوا تروفو مسیر و تاریخ سینمای جهان را دگرگون کرد. هفتهنامه آمریکایی تایم در ۱۹۶۴ بلموندو را چهره فرانسه امروز دانست که البته با آن بینی شکسته بیشتر شبیه مشتزنها بود. با اینکه اصلا در قالب روشنفکری جا نمیگرفت و معمولا نقش گنگسترهای بزنبهادر را بازی میکرد، اما خودش از خانوادهای بورژوا میآمد و فرزند یک مجسمهساز نامدار به نام پل بلموندو بود.
ژان-پل در ۱۹۳۳ به دنیا آمد و در مدرسه چندان شاگردی درسخوان نبود. گرچه مشتزنی ماهر بود و در یک دوره کوتاه حضور در بوکس آماتوری کارنامهای درخشان با سه ناکاوت در راند اول در سه رقابت پیاپی داشت. در ادامه در مدرسه هنرهای نمایشی درس خواند و سال ۱۹۵۷ نخستین نقش سینمایی خود را ایفا کرد. بلموندو چنان استعدادی از خود نشان داد که با بزرگترین و بهترین کارگردانان موج نو همکاری کرد؛ تروفو، گدار، آلن رنه، لویی مال و ژانپیر ملویل.
بلموندو با بسیاری از ستارههای زن فرانسه از جمله کلودیا کاردیناله، سوفیا لورن و کاترین دونوو همبازی بود و تروفو او را کاملترین بازیگر مرد اروپا میدانست. با حضور در فیلم نامزد اسکار «مردی از ریو» در ۱۹۶۴ در آن سوی اقیانوس هم چهرهای محبوب شد و بازی کردن در دو فیلم انگلیسیزبان «پاریس میسوزد؟» و «کازینو رویال» در سالهای پایانی دهه شصت میلادی ناکامی را هم تجربه کرد.
در ۱۹۸۸ برای بازی در «سفرنامه یک بچه لوس» کلود للوش برنده جایزه سزار (همارز اسکار در سینمای فرانسه) شد، اما این جایزه معتبر را نپذیرفت، چرا که سازنده تندیس سزار یعنی سزار بالداچینی زمانی تندیسها و آثار پدرش را تحقیر کرده و ناچیز شمرده بود. بلموندو در ۲۰۰۱ سکته کرد و با مشکلی که در حرف زدن او پدید آمد، تقریبا به پایان راه بازیگری رسید. هر چند در یک فیلم دیگر هم بازی کرد.
سازماندهندگان جشنواره فیلم ونیز سال ۲۰۱۶ با اهدای یک شیر طلایی افتخاری از یک عمر فعالیت سینمایی ژان-پل بلموندو تقدیر کردند.
