قهرمانی ورزشکاران در مسابقات المپیک بهانهای است برای سران و مقامات کشورها که به قهرمان خود تبریک گفته و او را مورد تقدیر قرار دهند. خواندن نامه مصدق به تختی در ۶۵ سال قبل خالی از لطف نیست.
دیدارنیوز ـ میز المپیک: المپیک ۱۹۵۶ ملبورن برای همیشه در حافظه تاریخی مردم ایران باقیخواهد ماند، جایی که شادروان غلامرضا تختی و امامعلی حبیبی توانستند اولین مدالهای طلا را برای ایران به دست آورند و کشتی ایران را در تالار افتخارات جهانی صاحب منصب و مقام کنند.
بیشک آن روز نیز مردم ایران پس از شنیدن خبر قهرمانی فرزندان برومند میهن، موجی از شادمانی و امید به راه انداختند و مقدم ورزشکاران را در بازگشت از راهی دور و میدانی سخت گرامی داشتند. در کنار پیغامهای تبریک و تقدیری که آن روزها نصیب ورزشکاران شد، اما پیام دکتر محمد مصدق نخستوزیر تبعیدی در سال ۱۳۳۵ به غلامرضا تختی، جهان پهلوان نامآور ایران معنا و مفهوم متفاوتی داشت
تختی که دل در گرو آزادیخواهان مملکت داشت چند سال با دکتر مصدق نامهنگاری میکرد و پس از قهرمانی در ملبورن، این نخستوزیر ملی ایران بود که در قالب کلمات و معانی، اوضاع و شرایط آن روزهای ایران را در نامهای خطاب به تختی شرح داد:
«این مردم پاک لایق بهترین شادیها هستند و عموماً بدترین غصهها نصیب شان میشود. گویی این تقدیر محتوم ملت شریفمان است. تقدیر سیاهی که اراده ملیمان را سست و ناامیدی را بر کشورمان مسلط کرده. مردم حالا طعم آن شکستهای ملی و اجتماعیشان را پس از آن کودتای شوم با طعم شیرین پیروزیهای شما جبران میکنند».
