اعتراضات آبان 98 - صفحه 3

یک کیفیتی در خشونت اخیر است که ما قبلاً آن را ندیده‌ایم. ما حتی تا سال ۹۶ یعنی در دی ماه ۹۶ یک گزارش هم نداریم از اینکه معترضان خیابانی آمبولانس‌ها را آتش زده باشند. در اتفاقات آبان ۹۸ بیش از ۱۰۰ آمبولانس آتش زده شد. آتش زدن آمبولانس با آتش زدن سطل آشغال و حتی ماشین پلیس فرق می‌کند. آتش زدن آمبولانس به این معنا است که این آمبولانس متعلق به بچه من نیست. اگر بچه من روی دست من روزی جان دهد، هیچ گاه حتی در چنان وضعیتی هم من امید نخواهم داشت و ندارم که این آمبولانس بچه من را به بیمارستان برساند و این متعلق به من نیست.

من هنوز معتقدم که جامعه ایران، جامعه جنبشی است. احساس محرومیت به ویژه محرومیت نسبی عاملی است که افراد و گروه‌های نابرخوردار را وارد میدان می‌کند. نمی‌خواهم که تمام علل این وضعیتی را که مقابلش قرار داریم و همچنین اعتراض آبان را به علل اقتصادی منحصر کنم. اتفاقاً ابعاد فرهنگی و ابعاد سیاسی و اجتماعی دارد و یک انبوهی یا یک کلکسیونی از نارضایتی‌ها ما را وارد چنین مرحله یا شرایط اجتماعی کرده است. تا زمانی هم که آن عوامل برطرف نشود، این نارضایتی وجود دارد و خودش را بروز و ظهور می‌دهد.