سیاوش اسعدی

فیلمسازان ایرانی، تصور می­ کنند که باید برای ایجاد ارتباط حسی و همذات پنداری با کاراکتر، به طنز و کمدی رو بیاورند و شخصیت­‌های هرچند جدی خود را تبدیل به کاریکاتور کنند. درخونگاه با چنین فضای سیاه و غمگینی، از یک امین حیاییِ شنگول با خالکوبی­‌های بامزه استفاده می­ کند و دائم با تکه­‌های طنز، یک شکست بین فضای نئورئالیستی و فضای کمدی به وجود می­ آورد. این شکست، موجب حس­ زدایی و عدم برخورد جدی با فضا و داستان است.