نقد فیلم - صفحه 3

به هرحال آنچه که چهارانگشت را در حد یک فیلم معمولی هم مقبول نمی ­دارد، احتمالا پیروی از کلیشه­‌ها و شوخی­‌های معمول همیشگی و رایج در سینمای ایران و پایان قابل پیش ­بینی آن است. "پیروی" از ویژگی‌های معمولی، نه تنها فیلمی معمولی نمی ­سازد بلکه سطح فیلم را نزدیک به قهقرا می ­برد؛ چراکه با توقعی معمولی از طرف فیلمساز مواجه است و قاعدتا نازل‌تر از آن را در اجرا به دست می ­آورد.

تنهایی پیرزن به مانند تنهایی ایران و محاصره وطن بین منجلاب­‌های سیاسی است. گویی از نگاه فیلمساز، ایران تنهاترین و غمگین‌ترین حالت خود را سپری می­ کند و مردمانش علیرغم تمام حساسیت­‌ها، به فراموشی سپرده شده اند. ایران با چادری برسر و اشک‌هایی بر گونه، در خانه را باز می­ گذارد و با تمام سرعت به دنبال تاریخش می­ دود تا سکانس پایانی "آشغال­‌های دوست داشتنی" به یکی از تاثیرگذارترین سکانس­‌های اخیر سینمای ایران تبدیل شود.