«اوشیدا» از دور نمایان می‌شود. وقتی طوفان نیست، می‌شود با وجود کیلومتر‌های مانده، آن را دید؛ تنها عارضه طبیعی مرتفع دشت سیستان را. در توصیفش گفته‌اند مثل جزیره‌ای است میان دریاچه هامون، اما آنچه می‌بینم، شبیه کودکی است که از آغوش مادر جدا شده؛ جزیره‌ای محصور در بیابان. آب رفته و اوشیدا مانده؛ سرگردان و منتظر. حالا کارش این است که تمام روز را چشم بدوزد به دشت بی‌آب که سیاه چادر‌های هامون‌نشین مثل خال‌هایی سیاه بر آن نقش بسته‌اند.
کد خبر: ۱۲۵۰۳ تاریخ انتشار : ۱۳۹۷/۰۷/۲۵
