بنده حقیر

روزهایمان از پی هم در اداره فخیمه امور مهاجران به شب می‌رسید و خبری نبود جز اینکه فارغ‌التحصیلان نظامیه و فرزندان امرا و رؤسا را فی‌الفور جهت تحصیلات عالیه عمدتا به فقانس گسیل می‌داشتیم. اینکه فرمودیم فی‌الفور صد البته بسته به اموری چند داشت و یکی از آن اموری که کیفورمان می‌کرد میزان عرض ارادت‌شان به محضرمان بود.

شب و روز دعا می‌کنیم دشمن‌مان چون پادری‌های دربه‌در باشد. آن وقت تو می‌گویی این حیف نون‌ها را بکشیم؟ مگه مغز خر خورده‌ایم؟ اینها نه تنها نقمت نیستند بلکه عین نعمت‌اند. تنها لازم است کاری بکنیم تا صدای اینها به گوش فلک برسد، لامحاله مضحکه خاص و عام می‌شوند و اساسا حفظ کیان ایل به وجود احمق‌هایی چون اینان قوام می‌یابد.