پیکر استاد عبدالوهاب شهیدی در بهشت زهرا (س) تهران آرام گرفت

دیدارنیوز ـ پیکر این هنرمند آهنگساز روز چهارشنبه پس از تغسیل و اقامه نمازمیت به امامت حجت الاسلام سید محمود دعایی با تشییع اعضای خانواده و شماری از هنرمندان و دوستداران وی بارعایت شیوه نامه‌های بهداشتی در قطعه هنرمندان بهشت زهرا (س) تهران به خاک سپرده شد.

مدیرعامل خانه موسیقی ایران در آیین خاکسپاری استاد شهیدی گفت: همه ما که دلمان برای موسیقی اصیل می‌تپد باید با احساس مسئولیت ضمن انتقال به فرزندان و آیندگان این میراث کهن را پاس بداریم.

حمیدرضا نوربخش افزود: آواز از مواریثی است که شعر و ادبیات ما را زنده نگه داشته است و می‌تواند آن را جریان و امتداد ببخشد، بنابراین شایسته است این هنر اصیل برای نسل جدید تبیین شود.

وی با بیان اینکه صدای گرم استاد شهیدی در عمق جان می‌نشست، اظهار داشت: مرحوم شهیدی با عزت زیست و باعزت رفت، وی شخصیت ادیبی بود که در هنر‌های مختلف نمایشی دستی بر آتش داشت و شاعر و نوازنده درجه یک ساز عود بود بطوری که تنها کسی که در زمان خودش عود را ایرانی می‌نواحت.

همچنین این مراسم با آوازخوانی علیرضا افتخاری و نی نوازی همراه بود.

به گزارش ایرنا، استاد عبدالوهاب شهیدی موسیقی‌دان، خواننده و نوازنده چیره دست ساز عود و از بنیانگذاران برنامه گل‌ها رادیو بعد از کمتر ۲۴ ساعت از زمان بستری شدنش در بیمارستان به سبب عارضه قلبی صبح روز دوشنبه (۲۰ اردیبهشت‌ماه) دار فانی را وداع گفت.

استاد عبدالوهاب شهیدی متولد سال ۱۳۰۱ خورشیدی در میمه اصفهان بود. وی از اوایل دهه ۱۳۲۰ فعالیت هنری خود را با فراگیری آواز، سنتور و عود نزد استاد زنده‌نام اسماعیل مهرتاش آغاز کرد. شهیدی به‌جز آواز خواندن و آهنگسازی، نوازنده‌ای منحصر به‌فرد با ساز عود نیز بود که این ساز را ایرانی با چیره‌دستی فراوانی می‌نواخت.

وی همچنین سابقه همکاری با استادانی مانند جلیل شهناز، فرامرز پایور، علی‌اصغر بهاری، حسین تهرانی، رحمت‌الله بدیعی، حسن ناهید و محمد اسماعیلی را داشت.

عبدالوهاب شهیدی در اجرای آواز‌های محلی نیز پیش‌رو بود. تصنیف معروف زندگی با مطلع «آن نگاه گرم تو» از جمله آثار این هنرمند در حوزه آواز‌های محلی و فولکلور ایرانی است است.

هم‌چنین تصنیف‌های دیگری مثل یار بی وفا و بی تو به سر نمی‌شود از اجرا‌های اوست. شهیدی قطعات قدیمی معروفی مانند آثار عارف قزوینی را نیز اجرا کرده است که از میان آن‌ها می‌توان به تصنیف‌های گریه را به مستی بهانه کردم و گریه کن اشاره کرد.

استاد زنده‌نام محمدرضا شجریان در یازدهمین جشن خانه موسیقی هنگام اعطای جایزه یک عمر دستاورد هنری به استاد شهیدی درباره این خواننده و نوازنده پرآوازه ایران گفته بود: او بزرگ‌مرد آواز هنر ایران است و سالیان درازی است که دستش را بوسیده‌ام و در حضور او کُرنش کردم و هیچگاه به خود اجازه ندادم که در حضور او عرض هنر کنم و از این بابت که من آمده‌ام جایزه او را تقدیم کنم متاسفم، استاد مرا ببخش و من در اندازه‌ای نیستم که جایزه شما را بدهم.