دایى حیدر و کرونا

دیدارنیوز ـ بهیار سلیمانی*: «هر عارفی که بینیم؛ دائم امیدوار است/ از ذوق نعمت الله؛ ما نیز امیدواریم.» همیشه ملت‌ها روزهاى سخت داشته اند، ایرانیان نیز با تاریخ کهن خویش از عهد ماد‌ها تاکنون روزهاى خوشى مثل نوروز و روزهاى بدى مثل حمله مغول و قحطى بزرگ در جنگ جهانى اول داشته اند، اما ملت ایران همیشه از این سختى‌ها سربلند بیرون آمده است.

همیارى، گذشت، خویشتن دارى، ایثار، محبت، شجاعت، مردانگى و سخاوت از ویژگی‌هاى نژاد ایرانى است، اما این روزهاى ایران نیز با خوبى، ماندگار خواهد شد. این سختى و تلخى‌ها با شیرینى صبر و با همت بلند مردان و زنان سفیدپوشى که در قالب کادر درمانى، خط مقدم این نبرد را عهده‌دار هستند و خیلى از آن‌ها نبرد هشت ساله ایران و عراق را نیز با سربلندى طى کردند خواهد گذشت، اما غفلت تلخ حاکمیت در پى بى اعتماد کردن مردم به خودش در اداره غیر علمى حکومت و عدم بهره گیرى از نیروهاى توانمند علمى درحوزه علوم انسانى و پررنگ کردن نقش نیروهاى نظامى ـ براى نمونه وقتى سى سال صداوسیما با نگاه و مدیریت نظامى اداره مى شود ـ امروز در آرام بخشى به جامعه ناکام است و از سوى دیگر کوبیدن بر طبل ناامیدى توسط نیروهاى روشنفکر ایرانى، تاب آورى مردم بخصوص جوانان را در مقابله و مبارزه با این ویروس نامیمون سخت کرده است.

ناسپاسى دوگانه حاکمیت و مردم، محصولش شرایط موجود است، باید از این بلاى عمومى درس بگیریم، همه باید به خود آئیم و بدانیم آسیب پذیرى حاکمیت و مردم، شکننده شده است. راه نجات، بالا بردن سطح امید در جامعه وحاکمیت است، باید بپذیریم حکومت دارى علم است، باید به این واقعیت تن بدهیم که یک ویروس، ما را ناکارآمد کرده است، چون تن به روش علمى نمى دهیم.

«دایى حیدر» براى من همیشه الگو بوده است. او نود و چهارمین بهار زندگیش را در پرتو امید به فرداى بهتر سپرى کرده است. من چند سال اخیر بیشتر با او تماس مى گیرم و به او سرکشى مى کنم، یک قرن را دیده است. او با یک شاخه انجیر که از ترکیه، بیست سال قبل برایش آورده ام، چند ده هزار انجیر در زادگاهش و شهرستان هاى اطراف ترویج کرده و تحولى در اقتصاد منطقه ایجاد کرده است.

چند هفته پیش از سفر به قزوین که برمى گشتم مى خواست برایش نهال توت قزوینى ببرم. او با هوش و ذکاوت و یک قرن تجربه، قابل تدریس است، شبانه روز نیز اخبار جهان را رصدمى کند و حکیمانه نظر مى دهد. از کرونا مى پرسید و توصیه مى کرد با توکل، زانوى اشتر ببند و این شعر را هم برایم خواند:
‎

«چون عمر بسر رسد چه شیرین و چه تلخ/ پیمانه که پر شود چه بغداد و چه بلخ
گر نگهدار من آن است که من مى دانم/ شیشه را در بغل سنگ نگه مى دارد»

ضمنا دایى حیدر سواد ندارد، اما سرشار از امید است؛ امیدوارترین انسانى که مى شود دید و درس گرفت. با معجزه امید، پیروز مى شویم و نام ایران را بلندآوازه‌تر خواهیم کرد.

*نماینده دوره ششم مجلس