دیدارنیوز-محمد منصورنژاد* : مدیر حوزه علمیه شهری در خطه شمال گفت، که فلان شهر، دارالمومنین است و برگزاری کنسرت در آن معنایی ندارد. در این زمینه چند نکته می‌توان گفت:
۱. چرا بسیاری از علما با موسیقی و کنسرت مشکل دارند؟ برای اینکه در فهمی غلط از دین، با اصل شادی و زیست شادمانه مشکل دارند. برای همین است که از مراسم عزاداری استقبال می‌شود و با بدعتی روز ام‌البنین و... جعل کرده و به اشک و سوگ بلندمدت(حتی بیش از یک ماه) دامن می‌زنند.
۲. نگارنده در کتاب دین و موسیقی، مفصل از موسیقی طبیعی و تولیدی سخن گفته و از جواز موسیقی سازی و آوازی از منظر دینی گفته و حتی خوانش زنانه را نیز با رعایت شرایطی بلا اشکال می‌داند. اگر امری مجاز باشد، هم جوازش این شهر و آن شهر ندارد.
۳. در یک شهر مردمانی با علایق و سلایق گوناگون وجود دارند. معنا ندارد، بخشی از آنان خواست خویش را (مثلا عدم تمایل به برپایی کنسرت) بر دیگران تحمیل کنند، چرا که متصل به اصحاب قدرتند!
۴. این دیدگاه متحجرانه است که نگاه دینی در امور را محدود به شهری می‌کند و از سایر مسلمانان غفلت دارد. در مقابل نواندیشانی مثل امام موسی صدر، بقدری وسعت نظر داشتند که می‌گفتند آغاز ماه‌های قمری، مثل ماه رمضان باید در سراسر جهان اسلامی همسان باشد. احکام دینی باید به قدری معقول باشند که در همه سرزمین‌های اسلامی امکان اجرا داشته باشد. نه اینکه در سرزمین حجاز، خاستگاه وحی، اجرای کنسرت ساری و جاری باشد و در فلان شهر ممنوع!
۵. جامعه ایران به دلیل دلمردگی‌های بسیار، نیاز به شادی و عوامل شادی بخش، چون اجرای کنسرت در سطح شهر و روستا دارد و لازم است همگان از دست اندرکاران این اجرا‌های خیابانی و محفلی، حمایت نمایند.
*استاد دانشگاه
