دیدار اندیشه _ حسین جعفری: گفته شد امام حسین (ع) در دوره امامت برادرش، به طور کامل از سیاست وى دفاع می‌کرد. آن حضرت در برابر درخواست هاى مکرر مردم عراق براى آمدن آن حضرت به کوفه، حاضر به قبول رأى آن‌ها نشده و فرمودند: تا وقتى معاویه زنده است، نباید دست به اقدامى زد....
"معاویه در بیماری که به مرگش منجر شد، فرزندش یزید را طلبید و به او گفت: پسرم؛ من کار تو را آسان کردم و همه چیز را برایت آماده و دشمنان را برایت رام ... کردم و اینک از هیچ کس درباره حکومتی که برایت فراهم کرده‌ام نمی‌ترسم، مگر از چهار نفر؛ حسین بن علی، عبدالله بن عمر، عبدالله بن زبیر و عبدالرحمن بن ابی بکر.
یزید، اما بی اعتناء به وصیت پدر، راه خشونت در پیش گرفت و"در نخستین مرحله، از حاکمش ولید بن عُتْبَة خواست تا از مردم مدینه براى خلافت او بیعت بگیرد و براى این کار از امام حسین (ع) شروع کند! "و " اگر حسین بیعت نکرد، او را بکش.
"ولید، امام حسین (ع) را که در مسجد نشسته بودند، به دارالحکومه خواند... وقتى نزد حاکم مدینه سخن از بیعت با یزید شد، امام فرمود: در بیعت پنهانی خیری نیست بگذار بعداً در حضور همه بیعت کنیم؟! و بدین وسیله خود را از آن وضعیت بیرون آورد. "
امام حسین (ع) در حال خروج از مدینه در شب شنبه ۲۷ رجب سال ۶۰ این آیت قرآنى را که حکایت حضرت موسى و خروج او از میان فرعونیان بود می‌خواند: فَخَرَجَ مِنْهَا خَائِفاً یتَرَقَّبُ قَالَ رَبِّ نَجِّنِی مِنْ الْقَوْمِ الظَّالِمِین. (سوره قصص آیه ۲۱) موسی از شهر خارج شد در حالی که ترسان بود و هر لحظه در انتظار حادثه‌ای؛ عرض کرد: «پروردگارا! مرا از این قوم ظالم رهایی بخش!»
واقع آن است که حرکت امام در این مرحله نه قیام و طغیان بود و نه شورش و تلاش برای کسب قدرت، بلکه فقط حرکتی امتناعی برای عدم بیعت با حاکم جور بود. امام، اما در این مرحله، بدلیل عدم امنیت و حمایت مردم مدینه از حرکت امتناعی اش، ترسان و خائف به حرم امن الهی"مکه" فرار کرد تا مجبور به بیعت با یزید نشود.
ادامه این مطلب را در ویدیوی زیر ببینید و بشنوید
