دیدارنیوز ـ حسین جعفری: محصور کردن شخصیت امام حسین به به یکی دو ماه محرم و قبل آن، حسینی می سازد که با حسین واقعیِ موجود در تاریخ مطابقت ندارد....
وقتی حسین محصورِ در یکی دو ماه می شود یعنی حسینی برساخته می شود که گریستن برای او مایه نجات است (تشیع صفوی) و هم می توان او را امامی نشان داد که همیشه در حال جهاد و قیام و جنگ و ستیزه بوده (تشیع علوی) و حتی می توان امامی بر ساخت که در عین آنکه همانند تشیع صفوی فردی و شخصی نیست و می خواهد در دامان اجتماع حاضر باشد اما به هیچ وجه خاصیت تشیع علوی مد نظر شریعتی را هم ندارد که جنبه ی انتقادی و ایستادن در برابر ظلم دارد؛ بلکه همانند تشیع صفوی به نوعی مروج تبعیت مطلقه از حاکمان است. نوعی تشیع علوی پاستوریزه شده؛ تشیع علوی جدید!
کوفیان را نمی شود براحتی ملامت کرد در حالی که خود مکی مسلک ایم!
۱. تصور نکنیم که در وقایع بیرونی؛ حق چنان روشن و باطل چنان تیره است که بی تردید می توان حق را از باطل تمایز داد و در مرحله ی بعد دست به انتخاب حق زد.
۲. مهمترین ضعف ما در تشخیص حق و باطل این است که افراد را معیار حق و باطل می گیریم. بماند حتی وقتی که حق را از باطل تمیز دادیم، کُمیت بسیاری از ما در "حمایت بموقع" از حق می لنگد و ترس از حفظ جان وموقعیت و معاش و آبرو و انواع تردیدهای خانه براندازِ دیگر عارض مان می شود تا نتوانیم در بزنگاه عمل، "بموقع" عمل کنیم!
ویدیویی در همین ارتباط آماده شده، ببیند و بشنوید
