چرا غربِ مسیحی، مصائب مسیحیان فلسطین را نادیده می‌گیرد؟

دیدارنیوز ـ سرویس بین‌الملل: این مطلب را با ترجمه اختصاصی دیدار بخوانید با این توضیح که لزوما مطالب درج شده در این مقاله مورد تایید دیدار نیست و تنها جهت اطلاع خوانندگان منتشر شده است.

منبع: الجزیره

نویسنده: داوود خطاب، روزنامه‌نگار فلسطینی و برنده جوایز رسانه‌ای

مترجم: حمید رضا بابایی

اسرائیل و متحدانش از ۷ اکتبر (۱۵ مهر) تاکنون تلاش کرده‌اند تهاجم به غزه را در چارچوب "جنگ با تروریسم" قرار داده، به شدت حماس را با داعش مقایسه کنند.

بسیاری از کسانی که به صورت غریزی فلسطینی‌ها را با مسلمانان یکسان می‌بینند، در اصل از چنین روایت اشتباهی ذوق زده شده‌اند.

اما جنگ وحشیانه اسرائیل علیه غزه، آن طور که تل‌آویو مدعی است، "فقط تروریست‌ها" را هدف قرار نداده است. در این جنگ مسلمانان فلسطینی همراه با مسیحیان قتل عام شده‌اند، اقدامی که به اذعان اندیشمندان امور حقوقی، با نسل‌کُشی برابر است.

جامعه مسیحیان در غزه تاکنون دست‌کم ۲۱ عضو خود را از دست داده است. این رقم شاید چندان به نظر نیاید، اما با توجه با این که تعداد مسیحیان در غزه پیش از جنگ تنها هزار نفر بود، این کشتارها، سایه محو شدن مسیحیان ساکن غزه را برای نخستین بار در تقریبا ۲ هزار سال گذشته، بر سر آن‌ها قرار داده است. در مقام مقایسه، نرخ کشتار مسیحیان فلسطینی در غزه، دو برابر جمعیت کلی فلسطینی‌ها در این باریکه است؛ و با این وجود، رهبران کشور‌های غربی که اکثرا مسیحی هستند، در قبال مصائب مسیحیان فلسطین به طرز زننده‌ای سکوت اختیار کرده‌اند. جو بایدن رئیس جمهور آمریکا که یک کاتولیک متعصب است، برای محافظت از هم‌کیشان خود در غزه که هدف حملات ارتش اسرائیل هستند، هیچ کاری نکرده و هیچ چیزی هم نگفته است.

این رویکرد در چارچوب حمایت بی‌قید و شرط کشور‌های مسیحی غرب از دولت نژادپرست اسرائیل قرار می‌گیرد، که از چندین دهه گذشته تاکنون تهدیدی علیه حضور مسیحیان در سرزمین‌های مقدس بوده است.

تاریخچه حملات اسرائیل به مسیحیان فلسطین

حملات بی‌امان اسرائیل علیه مسیحیان فلسطینی حتی پیش از تشکیل حماس آغاز شده بود. در حادثه نکبت در سال ۱۹۴۸ (تشکیل اسرائیل)، که شبه نظامیان یهودی به روستا‌ها و شهرک‌های فلسطینی حمله می‌کردند، مسیحیان فلسطین نیز مانند مسلمانان، هدف حملات بودند.

فلسطینی‌های مسیحی بالاجبار از لیدا (که اسرائیلی‌ها آن را لُد می‌خوانند) رانده شدند. بسیاری در شهر رام‌الله پناه گرفتند و برای رسیدن به آن و فرار از اقدامات وحشیانه شبه‌نظامیان یهودی، ده‌ها کیلومتر پیاده‌روی کردند.

در بیت‌المقدس و سایر مناطق نیز، فلسطینی‌ها جدا از این که پیروان کدام دین و آیین بودند، از سرزمین خود اخراج شدند. اعضای خانواده خودِ من، پدرم، عمو و مادربزرگم، مجبور شدند برای حفظ جان خود، فرار کنند. عمه من که در منطقه موسرارا در نزدیک بیت‌المقدس زندگی می‌کرد، به امید حفظ جان خود و خانواده‌اش، در اطراف کلیسای کاتولیک نوتردام پناه گرفت، ولی یک تک تیرانداز یهودی، همسرش را کُشت و او را با هفت کودک بیوه کرد.

حتی پس از تشکیل دولت اسرائیل، اقدامات تروریستی و توقف اموال فلسطینی‌ها، متوقف نشد. مثلا ساکنان دو روستای ایکریت و بیرام که عمدتا فلسطینی‌های مسیحی بودند، در نوامبر ۱۹۴۸ مجبور به ترک آن‌ها شدند. این دو روستا پس از جنگ اعراب و اسرائیل، در شمال مناطق اشغالی قرار گرفتند. به ساکنان آن‌ها گفته شد می‌توانند "تا دو هفته دیگر" به روستا‌های خود بازگردند، اما دولت اسرائیل هرگز به آن‌ها چنین اجازه‌ای نداد. در دهه‌های بعد، مسیحیان فلسطینی که در مناطق ادعا شده اسرائیل حضور داشتند، با همان رژیم آپارتاید اسرائیلی روبرو شدند که مسلمانان فلسطینی مواجه بودند. به گزارش سازمان غیردولتی عدالت مستقر در حیفا، مسیحیان در این مناطق مشمول حدود ۶۵ قانون نژادپرستانه هستند که آن‌ها را از حقوق یکسان با یهودیان اسرائیل محروم می‌کند.

"قانون بازگشت" مصوب سال ۱۹۵۰ یکی از ابتدایی‌ترین این قوانین بود که حقوق یهودیان را برای انتقال و اسکان در اسرائیل به رسمیت می‌شناسد و به صورت خودکار به آن‌ها حق شهروندی اعطا می‌کند. این قانون چنین حقی را از جعمیت اخراج شده و بومی فلسطین سلب می‌کند، در حالی که سازمان ملل در قطع‌نامه شماره ۱۹۴ تصریح کرده است فلسطینی‌ها باید اجازه یابند به وطن خود بازگشته، به خاطر از دست دادن خانه‌هایشان، غرامت دریافت کنند.

در سال ۲۰۱۸ نیز کنیست – پارلمان اسرائیل – با تصویب قانون دولت-ملت، اسرائیل را رسما به عنوان کشور مردم یهود به رسمیت شناخت و از منظر حقوقی، بر ادعای "برتری یهودیان" بیشتر صحه گذاشت. این مسئله، عناصر تندرو در جامعه اسرائیل را جری‌تر و آن‌ها را به اِعمال خشونت بیشتر علیه فلسطینی‌ها تشویق کرد.

موارد آزار مسیحیان فلسطینی از جانب تندرو‌های یهودی، نظیر ریختن آب دهان به روی آن‌ها و حمله به مراسم فلسطینی‌های مسیحی، افزایش یافته است. اموال مسیحیان نظیر کلیسا‌ها و گورستان‌های آن‌ها نیز هدف قرار گرفته است.

تنها چند روز پیش از حملات حماس به جنوب اسرائیل در ۷ اکتبر، گروهی از مردان و پسران یهودی، به روی شرکت کنندگان در کاروان مسیحی که با خود صلیب حمل می‌کردند، با بی شرمی آب دهان ریختند. تصاویر این حادثه در فضای مجازی منتشر شد که خشم بسیاری را در سطح بین‌الملل برانگیخت، اما ظاهرا بر رهبران کشور‌های غربی تاثیری نداشت. درخواست مکرر رهبران کلیسا‌های مسیحی برای اقدام علیه خشونت یهودیان اسرائیل، گوش شنوا نداشته است.

سکوت غرب در قبال مصایب مسیحیان فلسطین

در ۱۷ اکتبر (۲۵ مهر) و تنها چند روز پس از آغاز جنگ وحشیانه اسرائیل علیه غزه، نیرو‌های اسرائیلی محوطه بیمارستان الاهلی عرب را در غزه که گردانندگان آن جامعه مسیحی بودند، بمب‌باران کردند. در این حملات صد‌ها نفر که از بمب‌باران اسرائیل به آنجا  پناه برده بودند، کشته شدند. دستگاه تبلیغاتی اسرائیل تلاش کرد جنبش جهاد اسلامی فلسطین را عامل این حمله معرفی کند، اما تحقیقات بعدی ثابت کرد "شواهدی" که اسرائیل در زمینه ارائه کرده، ساختگی بوده است. دو روز بعد، ارتش اسرائیل کلیسای سنت پرفیریوس، سومین کلیسای قدیمی دنیا، را در همان حوالی بمب‌باران کرد. در این حملات ۱۸ نفر کشته شدند.

مقام اسقف ارتدوکس بیت‌المقدس که گرداننده آن کلیسا است، اعلام کرد بسیاری از کسانی که در آن زمان در کلیسا حضور داشتند، زن و کودک بودند. این مقام ارتدوکس در بیانیه‌ای اعلام کرد، "هدف قرار دادن کلیسا‌ها و نهاد‌های وابسته به آن، که مامن غیرنظامیان بی‌گناه است ... جنایتی جنگی است که نمی‌توان آن را نادیده گرفت. "

با این حال، حمله به مسیحیان فلسطینی ادامه یافت. در ۱۶ دسامبر (۲۵ آذر)، دو زن فلسطینی که در کلیسای خانواده مقدس در شهر غزه پناه گرفته بودند، به ضرب گلوله یک تک تیرانداز اسرائیلی کشته شدند. مقام اسقف یونانی در بیت‌المقدس اعلام کرد، آن دو زن فلسطینی در کمال خونسردی نیرو‌های اسرائیلی کشته شدند. پاپ فرانسیس رهبر کاتولیک‌های جهان نیز روز یکشنبه در مواعظ هفتگی خود، قتل آن دو نفر را محکوم کرد. لیلا موران نماینده مجلس انگلیس هم که اقوامش در همان کلیسا گیر افتاده بودند، گفته است آن‌ها شاهد بوده‌اند که ارتش اسرائیل در حمله به آن مجتمع از فسفر سفید استفاده کرده و علاوه بر آن، پنل‌های خورشیدی، مخازن آب و مولد‌های برق کلیسا را هدف قرار داده و شرایط را برای افرادی که در کلیسا پناه می‌گیرند، بسیار دشوار کرده است.

در بیش از ۸۰ روز از آغاز جنگ غزه، فلسطینی‌های مسیحی بی‌وقفه از جامعه جهانی خواسته‌اند به داد آن‌ها و تمام فلسطینی‌ها برسند، و برای توقف نسل کُشی در غزه اقدام کنند.

یک مادر کاتولیک فلسطینی درخواست خود را  خطاب به بایدن در فضا‌های مختلف منتشر کرده و از وی خواسته است سیاست‌های خود را با اعتقادات اخلاقی‌اش منطبق کند. "آقای رئیس جمهور، ما فرزندان خدای کوچک‌تر نیستیم، ما مسیحیان فلسطینی در سرزمین مقدس هستیم، خاستگاه عشق، صلح و عدالت؛ و ما از شما می‌خواهیم این نسل کُشی را متوقف کنید. "

رهبران جامعه مسیحیان فلسطین همچنین در نامه‌ای سرگشاده به رهبران کلیسا‌ها و خداشناسان غرب، "سران مسیحی و خداباورانی را که از اسرائیل ـ بدون هیچ انتقادی ـ حمایت کرده‌اند، به چالش کشیده و از آن‌ها خواسته‌اند احساس شرم کنند و تغییر رویکرد دهند." متاسفانه این درخواست‌ها کاملا نادیده گرفته شده‌اند.

بایدن و سایر رهبران کشور‌های غربی با اکثریت مسیحی، ثابت کرده‌اند که برای جان فلسطینی‌ها – چه مسلمان و چه مسیحی- ارزشی قائل نیستند. آمریکا بار‌ها به قطع‌نامه‌های شورای امنیت سازمان ملل برای برقراری آتش‌بس در غزه رای منفی داده و مقابل هرگونه تلاش برای اِعمال فشار به اسرائیل به منظور توقف کشتار فلسطینی‌ها و یا کوچک‌ترین انتقاد از اسرائیل، ایستاده است.

بایدن و دولتش در حقیقت با ما، فلسطینی‌های مسیحی، مانند فرزندان خدای کوچک‌تر رفتار کرده‌اند. او و سایر رهبران غربی که از اسرائیل حمایت کرده‌اند، مسئول کامل نسل‌کُشی فلسطینی‌ها هستند. عملکرد آن‌ها فراموش نخواهد شد.

ما امروز کریسمس را جشن نمی‌گیریم. بیت لحم، زادگاه عیسی مسیح این روز‌ها را جشن نمی‌گیرد. تمام جشن‌ها لغو شده است، زیرا مسیحیان فلسطینی، به یاد قربانیان نسل‌کُشی اسرائیل، به سوگ نشسته‌اند.

در این زمانه تیره و تار، آن‌چه که به رغم وحشی‌گری اسرائیل و سکوت غرب بسیار امید دهنده بوده، اتحاد فلسطینی‌های مسیحی و مسلمان در یک جبهه است. اسرائیل از مدت‌ها قبل در قبال ما سیاست "تفرقه بینداز و حکومت کن" را در پیش گرفته است، اما در دو ماه نیم گذشته، ثابت کرده‌ایم که اتحاد ما در مقابل خشونت و نژادپرستی استعمارگرایانه اسرائیل، بیش از پیش مستحکم است.