شریعت اسلامی یا شریعتِ ایرانی؟!

دیدارنیوز ـ حسین جعفری: گرفتاری مزمن و تاسف بار ما ایرانی‌ها، گیر افتادن در باتلاق افراط است! باتلاقِ ساختِ جماعتی متظاهرِ بی‌عقلِ بی‌عمل!!

در تظاهر به دینداری، حب ائمه و امام حسین چنان افراط  می کنیم که به راحتی از تمامی مفاهیم و محتوای اصیلِ دینی چشم پوشی کرده، جز به ظاهر و مناسک بی روح،  عملی برای نازیدن نداریم. (در این جنبه اگر بگوییم از ایمان و عمل صالح فقط ظاهر ایمانش به ما رسیده که آغشته به انواعِ ریا و عجب و کبر و ...است، غلو نکرده‌ایم!)

در مقابل این گروه، گروهی دیگر قرار دارند که با بزرگ کردنِ غلو‌آمیز کوروش و نازیدنِ افراطی به گذشته و سابقه افتخارآمیز کهن ایرانی و در حرکتی کور و مرتجعانه؛ با سجده بردن به سمت بارگاه کوروش و  ...،  چنان افراط می کنند که انسان بیاد، سجده عوام (اعم از مردم عامی و علمای عامی‌تر) بر سنگ بارگاه مضاجع شریف و بوسیدن دست آقایان و کرنش عابدانه در برابر مراجع و ... می افتد!!

این دو گروهِ به ظاهر دشمن با هم! در یک نقطه مشترک، هم‌داستان و هم‌جهت اند و آن اینکه قرار نیست به فرمایشات و توصیه های بزرگان دین و ایران عمل کنند!

اشاره ای به یک آموزه ی ساده با سه زبان:

۱- پيامبر اسلام (ص): شما را سفارش مى كنم به راستگويى، كه راستگويى با نيكوكارى همراه است و هر دو در بهشت اند و از دروغگويى بپرهيزيد كه دروغگويى همراه با بدكارى است و هر دو در جهنم اند.

۲-"در گاتها زرتشت: خواست اهورایی بر این است که زشت ترین منشها از آن دروغگویان باشد و بهترین منشها از آن راستگویان"{گاتها- سرود ۳۰- بند ۴}

۳-روزی بزرگان ایرانی و موبدان زرتشتی از کوروش بزرگ خواستند که برای ایران زمین نیایش کند و ایشان اینگونه فرمود:

خداوندا، اهورا مزدا، ای بزرگ آفریننده این سرزمین بزرگ، سرزمینم و مردمم را از دروغ و دروغگویی به دور بدار…!

به باور من مهم نیست کوروش، داریوش، محمد(ص)، علی(ع) و زرتشت، چنانکه موافقان شان به تصویر می‌کشند و می گویند؛ بوده اند یا تصویر مخالفانش درست است!! مهم آن است که همگان در این موافقت و مخالفت ها به دنبال بهتر شدن خود و شرایط زندگی در جامعه باید باشند والا نفس موافقت و مخالفت که بی فائده است و لغو!

آنچه مهم می نماید آن است که  آیا می توانیم به توصیه های اخلاقی و انسانی آنان که از الگو بودنشان دم می زنیم (می خواهد محمد(ص) باشد یا کوروش یا زرتشت!!)؛ عمل کنیم و خود و جامعه و زندگی مان را از مرتبه ای که هستیم بسوی بهتر شدن ارتقاء دهیم؟

  واقع مطلب آن است که در دستورات دینی اسلام همچنین آنچه که از کوروش بزرگ و زرتشت عاقل و ... نقل می شود، دروغ، ظلم، رذالت و پستی، حق مردم را خوردن، آزار و اذیت همسایگان و مردم ، تقلب و  تنبلی؛ حرام و نادرست است در حالی همه ی ما ایرانی ها اعم از دیندار و بی دین، شهری و روستایی، کوچک و بزرگ؛ اگر ساعتی از روز را بدون دروغ سپری کنیم، آن روز ؛ روز خوبی برای ما نیست!!!!

کوروشی که امروز تصویر می شود شایسته الگو بودن است هم برای متدینینی که او را پیامبر می دانند و هم برای محبان ایران که او را حاکمی ایرانی و عادل می دانند! لطفاً بجای منازعه در تملک و یا تخریب کوروش به آموزه هایش توجه کنیم و از مدفون شدن آموزه ها و اندیشه اش جلوگیری نماییم.

پی‌نوشت:

‼️بدانیم که علت بیشتر مخالفت ها با کوروش علمی نیست بلکه عملی است! یعنی برای مخالفان مهم نیست کوروش خوب بوده یا بد، عادل بوده یا ظالم، یا آنچه از آموزه هایش نقل می شود به درد ارتقاء فهم و عملِ اخلاقی مردم می خورد یانه، حتی مهم نیست که بزعم برخی مفسران بزرگ پیامبر بوده یا نه؟ بلکه مهم آن است که این آدم (و اصولا هر آدم و موضوع و دیگر؛) رابطه اش با نظام چیست؟ اگر به نفع نظام عمل کنند؛ آن موضوع خوب است ولو آنکه بد باشد و اگر مزاحمِ نظام تلقی شود آن موضوع هر که و هر چه می خواهد باشد؛ بد است ولو آنکه در تاریخ جز به نیکی از آن یاد نشده باشد.!

ملاک اصلی مخالفت های یک مدافعِ نظام با هر موضوعی این نیست که واقعیت چیست، مهم آن است که خدای ناکرده نظام آسیب نبیند! برای اینان اگر فاسد و فرد نامطلوب و بی هویتی از نظام تعریف کند، می شود "حر"( مثل حمایت تتلو از جناب رئیسی!) و اگر احساس شود که "حر" نیز مانع نظام است؛ می شود "شمر"!!