پس از ناکامی‌های اخیر تیم ملی والیبال مردان ایران با هدایت بهروز عطایی، سرمربی تیم ملی اعتراف تلخی کرد و گفت: با دو خط آمدم و با یک خودم می‌توانم بروم. از روزی هم که آمدم، شمارش معکوس برای رفتن من شروع شد و هر روز به روزی که باید بروم، نزدیک‌تر می‌شویم. برای همه ما هست، زیرا ماهیت کارمان این است.
دیدارنیوز: این شاید تلخ‌ترین صحبت و بهتر بگوییم اعتراف بهروز عطایی در دوران حضورش در تیم ملی بود.
شروع کار بهروز عطایی در تیم ملی والیبال رویایی بود؛ جایی که تیم ملی تحت هدایت او موفق شد بعد از المپیک کابوس‌وار توکیو عنوان قهرمانی آسیا را کسب کند. یک نمایش مقتدرانه با شکست ژاپن که یک قهرمانی دلچسب برای والیبال ایران بود.
در ادامه راه هم تیم ملی با عطایی به روز‌های خوب خود ادامه داد. ایران سال گذشته در لیگ ملت‌ها یکی از پدیده‌های مسابقات بود و حتی با کمی خوش‌شانسی می‌توانست با غلبه بر لهستان به نیمه نهایی هم برود، اما این اتفاق رخ نداد.
اما تیره‌روزی‌های تیم ملی بعد از VNL ۲۰۲۲ شروع شد. اول از همه آن عملکرد و حذف ناامید کننده از قهرمانی جهان و اوج آن هم امسال بود که دو کابوس واقعی را ابتدا در لیگ ملت‌های ۲۰۲۳ و بعد قهرمانی آسیا تجربه کردیم. قرار گرفتن در رتبه چهاردهم لیگ ملت‌ها و بعد شکست بد مقابل ژاپن در فینال آسیا آن هم جلوی هزاران تماشاگر ارومیه‌ای که فقط قهرمانی می‌خواستند.
حالا فشار‌ها روی بهروز عطایی به بالاترین حد خود رسیده، اما او همچنان قصد دارد به کارش ادامه دهد و حداقل در دو تورنمنت پیش رو یعنی بازی‌های آسیایی و انتخابی المپیک سرمربی تیم ملی باشد.
اما عطایی دیروز که در یک برنامه تلویزیونی حاضر شد صحبت‌های جالب و قابل تاملی را مطرح کرد. او گفت: "فدراسیون و شخص داورزنی از من و کادرفنی ایرانی حمایت کردند، اما احساس کردم تمام نقد‌ها سمت من و کادرفنی می‌آید که این غیرطبیعی است و نمی‌دانم از کجا شکل می‌گیرد. افکار عمومی یا افکار حاکم در رسانه‌ها وجود دارد سبب شده از سال ۲۰۱۰ تا امروز که حسین معدنی سرمربی بود و سپس ولاسکو جانشین او شد، من هفتمین سرمربی هستم. معدنی، ولاسکو، کواچ، لوزانو، کولاکوویچ، آلکنو و عطایی این هفت سرمربی هستند.
همان رسانه‌ها، مردم و افکار عمومی مدعی هستند جزو ۱۰ تیم برتر جهان هستیم. یک تیم بین ۱۵ تیم برتر دنیا اسم ببرید که در ۱۳ سال این همه مربی عوض کرده باشند. دلیل این موضوع تن دادن به فشار افکار عمومی است. تیم می‌بازد، اما فقط سرمربی تغییر می‌کند. شاکله فدراسیون حفظ می‌شود، سرپرست، پزشک، بازیکنان و مربیان ثابت هستند. آیا تنها اشکال ما سرمربی بود؟ اینگونه نیست. وقتی نتیجه گرفته نمی‌شود، همه ثابت می‌مانند، به جز سرمربی. برداشتم این است که بعد از من حتماً سرمربی تیم ملی یک خارجی است. ما در هیچ رویدادی قرار نیست که همیشه موفق باشیم. ما باختیم و عذرخواهی هم کردم، ولی این ورزش زمان‌بر است و زمان مشخص می‌کند. ما دست‌مان بابت شکست‌ها بالاست، ولی نواقص و نگران‌هایی داشتیم که این شد و باید رفع کنیم. امیدوارم نوع نگرش جوری نباشد که والیبال صدمه بخورد."
اما مهم‌ترین بخش حرف‌های عطایی اعتراف تلخی بود که انجام داد و گفت: "با دو خط آمدم و با یک خودم می‌توانم بروم. از روزی هم که آمدم، شمارش معکوس برای رفتن من شروع شد و هر روز به روزی که باید بروم، نزدیک‌تر می‌شویم. برای همه ما هست، زیرا ماهیت کارمان این است."
در نهایت باید منتظر ماند و دید طی تقریبا یک ماه آینده چه اتفاقی برای بهروز عطایی رخ خواهد داد. آیا او می‌تواند با قهرمانی در بازی‌های آسیایی و عملکرد خوب در انتخابی المپیک از فشار‌ها خارج شود و همچنان سرمربی تیم ملی بماند یا جای خود را به فرد دیگری می‌دهد که به قول خودش احتمالا خارجی خواهد بود.
