دیدارنیوز_*رضا قنبری: ده سال پیش در یک مهمانی خانوادگی که البته به یک وصلت فامیلی هم منجر شد، رشته رفاقتم با علیرضا، زهرا و هدی شکل گرفت. چند جوان بیست و چند ساله از حامیان میرحسین موسوی که حالا به دست تقدیر داشتیم فامیل می‌شیدیم. امیدوار به آینده مُلک و میهن و اصلاح ایران!! دنیا را از دریچه سیاست می فهمیدیم و چقدر هم سرمان برای بحث و جدل با مخالفان درد می کرد. ویژگی مهم که حالا شاید در این وانفسای اوضاع مملکت بهتر بتوان ارزش آن دریافت: "هنر به گفتگو نشستن".
پس از مدتی به دلیل دوری از پایتخت و دلسردی از سیاست، کمتر امکان حضور درفعالیت های سیاسی را یافتم و ارتباطم با اوضاع کشور محدود به همین جمع خانوادگی بود. سالی یکی دوبار به مناسبت نوروز و تعطیلی‌های مذهبی در خانه پدری جمع می‌شیدیم و می دیدم که چگونه علیرضا، زهرا و هدی با پختگی و درایت تلاش‌های خود را به دغدغه های اجتماعی و انسان دوستانه گره زده‌اند. گاهی برای کمک به یک زن بد سرپرست و تهیه یک چرخ خیاطی ساده در میان فامیل و دوستان به هر دری می‌زدند. من که دیگر حوصله و علاقه گذشته را نداشتم با تعجب می پرسیدم: "حالا فکر کن این یک نفر هم توانمند شد که چی مثلا؟"
و حرف بچه ها همان همیشگی بود: "خودمون باید ایران رو درست کنیم."
انرژی عجیب که با بدتر شدن اوضاع اقتصادی و اجتماعی ایران در سالهای اخیر اتفاقا بیشتر هم شده بود!!
هفته پیش اما وقتی خبر بازداشتشان را شنیدم کمترین نگرانی را برای خود آنها داشتم. برای مردان و زنانی با روابط سیاسی شفاف و قلبی پر از عشق وطن که نه فقط در پرونده سیاسی که در داستان پرفراز و نشیب زندگی‌شان جز شرافت و صداقت چیزی نمی توان یافت جای نگرانی نیست!!
مطئنمم خیلی زود به جمع ما باز خواهند گشت.
دل نگران جای دیگرم. در سالهای اخیر و بعد از تیز شدن تیغ تحریم‌ها وقتی در جمع‌های دوستانه به فراخور مهاجرت دوستی یا فشار طاقت فرسای زندگی ،حرف از رفتن پیش می‌آمد هدی، علیرضا و زهرا از اولین مخالفان ترک کشور بودند. به ماندن و ساختن ایران ایمان داشتند و حتی می‌دانم که هیچ کدام از آنها پاسپورت هم ندارند.
نگرانی آنجاست که اگر وطن پرستانی چون این جوانان اهل منطق و مدارا از اصلاح کشور ناامید شوند دیگر به سختی بتوان جای خالی تلاش های صادقانه آنها را با ویرانی‌طلبان آن سو و بادمجان دور قاب‌چین‌های این سو پر کرد.
با احترام و انتظار
*محقق و نویسنده
