گل‌محمدی هم مثل برانکو است

دیدارنیوز: این نه فقط مربوط به فوتبال که مربوط به تمام وضعیت‌ها می‌شود و به آن می‌گویند ایستادن در نقطه پایان. آدم‌ها در نقطه پایان قرار می‌گیرند همه وقایع را طوری تفسیر می‌کنند که انگار در راستای رقم خوردن رخداد نهایی بودند.

در فوتبال که این وضعیت به مراتب بیشتر است. بعد از هر ناکامی کارشناسان و هواداران برمی‌گردند تا نقاط عطف را پیدا کنند، چون فلان تعویض انجام شد یا نشد، چون فلان بازیکن را از دست دادیم یا به خدمت گرفتیم، چون فلان اشتباه در مرکز زمین رخ داد و هزاران نمونه دیگر ردیف می‌شوند تا ناظر به نتیجه دلخواه برسد.

فرقی هم ندارد چه مربی یا تیمی مورد بحث است. حتی اگر طرف گواردیولا باشد بعد از باخت مقابل رئال گفته می‌شود گواردیولا باخت، چون گریلیش را آورد داخل و دی‌بروینه را کشید بیرون.

همین وضعیت در مورد یحیی گل‌محمدی و کادر فنی‌اش رقم خورده. حالا برخی کارشناسان و هواداران ناراحت در حال شخم زدن یک سال گذشته و حتی بیشتر از آن هستند تا دلایل شکست تیم در فصل جاری را پیدا کنند. یحیی را با برانکو و کالدرون مقایسه می‌کنند و خرید‌های او را زیر سوال می‌برند. یکی از مدیران سابق این تیم در مورد اتفاقات ۴ سال گذشته می‌گوید و زمانی که همه‌چیز گل و بلبل بود. تمام این افراد یک نکته بسیار مهم را فراموش کرده‌اند؛ همان یک جمله‌ای که برانکو در واکنش به قهرمانی استقلال بر زبان آورد: «فوتبال است دیگر.»

گواردیولا بعد از شکست مقابل رئال‌مادرید در پاسخ به منتقدانی که گفتند چرا گریلیش را وارد زمین کردی و دی‌بروینه را بیرون کشیدی، گفت اگر آن توپی که گریلیش زد و مدافع رئال از روی خط درآورد وارد دروازه شده بود من تبدیل می‌شدم به کسی که بهترین تعویض‌ها را انجام می‌دهد. این حرف مهمی است، چون نشان می‌دهد فوتبال نمی‌تواند صرفا برمبنای رقم خوردن نتایج تحلیل شود.

اگر به گل‌محمدی نقد وارد است که بازیکنان خوبی به خدمت نگرفته باید به این سوال هم پاسخ داده شود که چطور او با خرید‌های جدیدش بعد از جدایی چندین ستاره توانست تیم را به فینال آسیا برساند؟ در حالی که کمتر از یک ماه با آن بازیکنان تمرین کرده بود؟ مگر می‌شود یک مربی در فاصله یک سال قدرت تشخیص بازیکن خوب از بد یا بازیکن به درد بخور یا به درد نخور را از دست بدهد؟

اظهاراتی مثل تاکتیک‌های نخ‌نما شده یحیی، تمرینات اشتباه، بدنسازی ضعیف، یا تعویض‌های اشتباه همه در همین دسته قرار می‌گیرد. کدام مربی هر فصل یک سیستم جدید بازی ارایه می‌دهد؟ همه مربیان دنیا یک سیستم پایه دارند که براساس شرایط تغییراتی در آن اعمال می‌کنند. مگر برانکو هر روز یک فلسفه جدید از خودش ارایه می‌داد؟ هیچ کس تیتر‌های برخی رسانه‌ها و اعتراضات هواداران در زمان حضور برانکو روی نیمکت پرسپولیس را بعد از ناکامی‌ها فراموش نکرده که چقدر به نحوه تعویض کردن مرد کروات ایراد گرفته می‌شد. چقدر در زمان حضور مسلمان در پرسپولیس از دقیقه ۶۰ تماشاچیان نام او را صدا می‌زدند که برانکو را مجبور به تعویض کنند و اگر آن بازی پرسپولیس نتیجه نمی‌گرفت همه می‌گفتند اگر مسلمان به بازی می‌رفت نتیجه عوض می‌شد و دمار از روزگار برانکو در می‌آوردند که یک تعویض ساده بلد نیست!

برانکو دو بار مقابل استقلال شکست خورد؛ یک‌بار مقابل منصوریان با نتیجه سه بر دو و یک‌بار با نتیجه یک-صفر مقابل شفر. چه بلا‌هایی که هواداران بعد از آن دو بازی سر برانکو نیاوردند. چه کارشناسی‌هایی که از اشتباهات برانکو انجام نشد. بابت بازی دادن حسین ماهینی در پست هافبک دفاعی پروفسور را تا مرز نادانی پیش بردند. بابت بازی دادن به احمدزاده در دفاع چپ به او گفتند عقلت کجا رفته؟

این واقعیتی است که برنده شدن همه‌چیز را حل می‌کند. کما اینکه در دو فصل گذشته که پرسپولیس با یحیی گل‌محمدی و حمید مطهری و داوود فنایی به مقام قهرمانی رسید ضعف‌هایی وجود داشت. گاهی تاکتیک‌ها جواب نمی‌داد، تعویض‌ها مسیر بازی را عوض نمی‌کرد، بازیکنان با کادرفنی به مشکل برمی‌خوردند، مصدومیت رخ می‌داد و...، اما چون پرسپولیس نتیجه می‌گرفت این‌ها می‌شد اتفاقات طبیعی فوتبال ولی امسال که یک تیم قوی‌تر پیدا شد و قهرمانی را به دست آورد همه این اتفاقات معمول فوتبال تبدیل شد به ضعف‌های کادرفنی به شکلی که برخی نتیجه بگیرند یحیی و کادرفنی‌اش چیزی از فوتبال سر در نمی‌آورند و اگر همین امروز استعفا بدهند هم دیر است!

کارشناسان و هوادارانی که عادت دارند در نقطه پایان بایستند و همه‌چیز را جوری تفسیر کنند تا به نتیجه مطلوب خود برسند همان‌هایی هستند که بعد از نتیجه نگرفتن آنچلوتی در ناپولی و اورتون گفتند او دیگر تمام شده! هر سال که گواردیولا در لیگ قهرمانان نتیجه نمی‌گیرد از مرگ «تیکی‌تاکا» می‌گویند. کسانی که هر بار نتیجه نگرفتن را مساوی نابودی مطلق می‌دانند.

علی ولی‌اللهی - اعتماد