محمدعلی اسلامی ندوشن، استاد زبان و ادبیات فارسی، شب گذشته (دوشنبه ۵ اردیبهشت)، در سن ۹۷ سالگی در کاناد درگذشت.
دیدارنیوز ـ محمدعلی اسلامیندوشن، شاعر، منتقد، نویسنده، مترجم و پژوهشگر ایرانی، در سن ۹۸ سالگی در کانادا درگذشت.
علیاصغر دادبه، رییس شورای نظارت بر نشر آثار دکتر محمدعلی اسلامیندوشن، این خبر را تایید کرد.
دادبه به نقل از فرزند این پژوهشگر و ادیب گفت: «آقای ندوشن، شب گذشته به وقت ایران در سن ۹۷ سالگی و بر اثر کهولت سن، در کانادا درگذشتند و طبق وصیت ایشان، قرار است در ایران به خاک سپرده شوند. به قول استاد باید پای ایران ماند.»
محمدعلی اسلامیندوشن، در سال ۱۳۰۳ در ندوشنِ یزد، چشم به جهان گشود. تحصیلات ابتدایی و دبیرستان را در ندوشن، یزد و تهران گذراند و سپس وارد دانشکده حقوق دانشگاه تهران شد. او دکتری حقوق خود را از دانشگاه سوربن فرانسه دریافت کرد.
ندوشن در سال ۱۳۳۴ به ایران بازگشت و چند سالی در سمت قاضی دادگستری مشغول به کار شد، ولی سرانجام، عشق به ادبیات فارسی بود که او را به تدریس در این رشته رهنمون کرد. این ادیب و پژوهشگر که از ۱۲ سالگی شعر میگفت و آثارش از همان نوجوانی در مطبوعات منتشر میشد، با این که در رشته حقوق دکتری گرفته بود، به تدریس ادبیات در دانشکدهها و مدرسههای عالی گوناگون پرداخت تا اینکه در سال ۱۳۴۸، عضو هیات علمی دانشکده ادبیات دانشگاه تهران شد.
این شاعر و پژوهشگر ادبیات، به مدت دو دهه، درسهایی، چون ادبیات تطبیقی، شاهنامه، شاهکارهای ادبیات جهان، تاریخ تمدن و فرهنگ ایران و ... را در دانشکده ادبیات و حقوق دانشگاه تهران تدریس و شاگردان بسیاری را تربیت کرد.
اسلامی ندوشن در مدت ۷۰ سال، بیش از ۷۰ کتاب و صدها مقاله در باره فرهنگ و تاریخ ایران و ادبیات فارسی، منتشر کرد.
مجموعه شعرهای «گناه» و «چشمه» و مجموعه مقالههای «به دنبال سایه همای»، «ایران را از یاد نبریم»، «جام جهانبین»، «آواها و ایماها»، «گفتیم و نگفتیم»، «سخنها را بشنویم»، «مرزهای ناپیدا» و «برگریزان»، بخشی از کتابهای منتشر شده از دکتر ندوشن است.
از آثار پژوهشی او در پهنه ادبیات، حقوق، جامعهشناسی، تاریخ و ایرانشناسی هم میتوان از کتابهای «زندگی و مرگ پهلوانان در شاهنامه»، «داستان داستانها: رستم و اسفندیار در شاهنامه»، «درباره رستم و سهراب بنیاد شاهنامه»، «فرهنگ و شبهفرهنگ»، «روزهای سرگذشت»، «نوشتههای بیسرنوشت»، «ماجرای پایانناپذیر حافظ»، «نامه نامور: گزیده شاهنامه فردوسی»، «چهار سخنگوی وجدان ایران (فردوسی، مولوی، سعدی، حافظ)»، «ذکر مناقب حقوق بشر در جهان سوم»، «سرو سایهفکن: درباره فردوسی و شاهنامه»، «شهرزاد قصهگو»، «بهار در پاییز: سفینه هفتادوهفت رباعی»، «تأمل در حافظ: بررسی هفتادوهفت غزل در ارتباط با تاریخ و فرهنگ ایران»، «ایران چه حرفی برای گفتن دارد؟»، «ایران، لوکِ پیر»، «ایران و یونان در بستر باستان»، «از رودکی تا بهار: درباره بیستودو شاعر بزرگ ایران» و «سرو سخنگو: تکبیتهایی از چهار شاعر بزرگ ایران»، نام برد.
از اسلامی نُدوشن، دو کتاب داستان «افسانه و افسون» و «پنجرههای بسته» هم به یادگار مانده است.
