لایه سطحی کره ماه به تنهایی دارای اکسیژن کافی برای زندگی ۸ میلیارد انسان برای ۱۰۰۰۰۰ سال است.
دیدارنیوز: در کنار پیشرفت‌ها در اکتشاف فضایی، اخیراً شاهد سرمایه‌گذاری مالی و زمانی زیادی برای فناوری‌هایی بوده‌ایم که می‌توانند امکان استفاده مؤثر از منابع فضایی را فراهم کنند. در خط مقدم این تلاش ها، تمرکز بر یافتن بهترین راه تولید اکسیژن در ماه بوده است.
در ماه اکتبر، آژانس فضایی استرالیا و ناسا قراردادی برای ارسال یک مریخ نورد ساخت استرالیا به ماه تحت برنامه آرتمیس، امضا کردند؛ با هدف جمع‌آوری سنگ‌هایی که می‌توانند اکسیژن قابل تنفس را در ماه فراهم کنند.
اگرچه ماه دارای جو است، اما بسیار نازک است و بیشتر از هیدروژن، نئون و آرگون تشکیل شده است. این نوع مخلوط، گازی نیست که بتواند پستانداران وابسته به اکسیژن مانند انسان را زنده نگه دارد.
گفته می‌شود، در واقع اکسیژن زیادی در ماه وجود دارد، با این تفاوت که این اکسیژن به شکل گاز نیست بلکه در داخل بافت‌های سنگی ماه به دام افتاده است؛ یعنی لایه‌ای از سنگ و غبار ریز که سطح ماه را می‌پوشاند. اگر بتوانیم اکسیژن را از این لایه سنگی استخراج کنیم، آیا برای پشتیبانی از زندگی انسان در ماه کافی خواهد بود؟
اکسیژن را می‌توان در بسیاری از مواد معدنی موجود در زمین اطراف ما یافت. ماه بیشتر از همان سنگ‌هایی ساخته شده است که در زمین یافت می‌شود.
مواد معدنی مانند سیلیس، آلومینیوم و اکسید‌های آهن و منیزیم بر روی سطح ماه به وفور یافت می‌شوند. همه این مواد معدنی حاوی اکسیژن هستند، اما نه به شکلی که ریه‌های ما به آن عادت داشته باشد.
این مواد معدنی در ماه به اشکال مختلف از جمله سنگ سخت، گرد و غبار، شن و سنگ‌هایی که سطح را می‌پوشانند وجود دارند. این ماده از برخورد شهاب‌سنگ‌ها به سطح ماه در طول هزاره‌های بی‌شماری حاصل شده است.
برخی از مردم لایه سطحی ماه را «خاک قمری» می‌نامند. خاک همانطور که می‌دانیم چیز بسیار جادویی است که فقط روی زمین وجود دارد و توسط مجموعه وسیعی از ارگانیسم‌ها ایجاد شده است که در طول میلیون‌ها سال بر روی ماده اصلی خاک (سنگ‌لیت، مشتق شده از سنگ سخت) به وجود آمده است.
نتیجه ماتریسی از مواد معدنی است که در سنگ‌های اولیه وجود نداشتند. خاک زمین با ویژگی‌های فیزیکی، شیمیایی و بیولوژیکی قابل توجهی آغشته است. در همین حال، مواد روی سطح ماه اساساً سنگی و به شکل اصلی و دست نخورده خود هستند.
