دیدارنیوز ـ تارنمای «oltnews» نوشت، چین قصد دارد به سرعت در دنیای جدید بانک مرکزی ارز‌های دیجیتال جای -Central Bank Digital Currencies (CBDC) - خود را باز کند. این امر به خارجی‌ها اولین شانس واقعی برای پرداخت با استفاده از رنمینبی (پول رایج مردم در داخل چین) الکترونیک صادر شده توسط «بانک خلق چین» (PBOC) را می‌دهد.
همه بانکداران مشتری محور ممکن است احساس ناامنی کنند، زیرا بانک مرکزی ارز‌های دیجیتال می‌تواند صنعت آن‌ها را به طور قابل توجهی مختل کند.
مدل‌های جدید ارز‌های دیجیتالی برای ورود به بازار پیشنهاد داده می‌شود که نگهداری و معامله آن‌ها آسان و ارزان باشد. در چنین شرایطی آن‌ها قادر می‌شوند تا مبنای قدرت پول‌های رایج ملی را تغییر دهند.
برنامه طولانی مدت چین برای توسعه رنمینبی الکترونیک بخشی از یک چالش بزرگ‌تر در زمینه نفوذ مالی ایالات متحده است. این همچنین پاسخی دفاعی به رشد سیستم‌های پرداخت خصوصی در چین، به ویژه «علی پی» (Alipay) به عنوان یک سکوی پرداخت است. علی پی یک سکو پرداخت تلفن همراه و آنلاین شخص ثالث و مشابه با پیپال و یکی از روش‌های پرداخت ارزی و انتقال ارز به خارج کشور است که در چین استفاده می‌شوند.
دموکراسی‌های توسعه یافته نیز می‌ترسند که ارز‌های خودشان تا حدی در یک دوره تناوب با عرض‌های دیچیتالی دیگر جایگزین شوند. آن‌ها در فکر ایجاد «ارز دیجیتال بانک مرکزی» (CBDC)های خود هستند. مطالعات امکان سنجی در اتحادیه اروپا، انگلستان و حتی به صورت غامضانه در ایالات متحده در حال انجام است.
چرا همه این مسائل برای بانک‌ها مهم است؟ اگر آن‌ها می‌توانند معاملات متوسط را به پزو و ریال انجام دهند، چرا این کار را با ارز‌های دیجیتال انجام نمی‌دهند؟ بسیاری از بانک‌های آمریکایی در حال آماده شدن برای تجارت بیت کوین هستند. در اروپا، بانک‌ها احتمالا همانطور که با پول نقد معمولی عمل می‌کنند، از یورو‌های دیجیتالی استفاده خواهند کرد.
مشکل این است که نظریه پردازان به طور کلی فکر می‌کنند بانک‌های مرکزی باید جمع آوری کننده سپرده‌های جزئی برای بانک مرکزی ارز دیجیتال خود شوند تا سرمایه اصلی و حیاتی را در این زمینه به دست آورند. دریافت سپرده‌های جزئی از قرون وسطی فعالیت اصلی بانکداران در اروپا بوده است.
هنگامی که نرخ بهره پایین یا وحشت مالی حاکم است، داشتن حساب سپرده در بانک مرکزی اروپا یا بانک‌های وابسته به آن برای بسیاری از اروپایی‌ها جذاب به نظر می‌رسد. بانک‌های مرکزی در اقتصاد‌های توسعه یافته با خطر از بین رفتن سپرده‌های مشتریان سقوط نمی‌کنند. در مقابل، چندین بانک وام دهنده تجاری از جمله «نوردرن راک» (Northern Rock) و «آنگلو آیریش بانک» (Anglo Irish Bank) شرکت خدمات مالی و بانکداری ایرلندی در جریان بحران مالی از بین رفتند.
به طرز عجیبی، بانک مرکزی ممکن است بی‌ثباتی مالی را به این دلیل وخیم‌تر کند. فرض کنید در یک بحران دیگر، سپرده گذاران به اندازه کافی وحشت زده پول خود را از شعبه بانک محلی خود برای ایمنی بیشتر به بانک ایتالیا منتقل می‌کنند. سپس بانک محلی دچار مشکل بزرگی خواهد شد. براساس مطالعه‌ای که توسط «آندریا فیلتری» رئیس مرکز تحقیقات دارایی در مدیوبانکا (Mediobanca) بانک سرمایه‌گذاری ایتالیایی انجام شد، حدود ۱۱ میلیارد یورو از سپرده به لحاظ نظری در منطقه یورو آسیب‌پذیر هستند.
