در چند روز اخیر سلیندر‌های گاز مایع به سختی در دسترس مردم استان سیستان و بلوچستان قرار می‌گیرد به طوری که آن‌ها ناچارند ساعت‌های طولانی در صف‌های ۱۰۰ نفری و ۲۰۰ نفری و طولانی مدت بایستند و در بسیاری از مواقع هم دست خالی به خانه بازگردند. یکی از افراد حاضر در صف کپسول گاز به دیدارنیوز گفت: «وضعیتی شبیه به قحطی در استان ما ایجاد شده است. همه از ساعت ۶ صبح در صف هستند. ساعت‌ها می‌گذرد، اما از ماشین حمل کپسول خبری نیست. پس از ساعت‌ها انتظار اگر ماشینی بیاید مردم با هم و به صورت چند صدنفری به سمت آن هجوم می‌برند، ازدحام به حدی است که عده‌ای زیر دست و پا می‌افتند، نزاع می‌شود و در آخر هم فقط عده کمی می‌توانند کپسول دریافت کنند. مردم نه امکان پخت و پز دارند و نه بدتر از آن امکان استحمام. بسیاری از افراد، بیش از دو هفته است که حمام نرفته اند.»

محمدابراهیم رودینی از فعالان مدنی سیستان و بلوچستان در گفتگو با دیدارنیوز به تلفات جاده‌ای در این استان اشاره کرد و گفت: عقب ماندگی در سیستان و بلوچستان باعث شده که با ورود هرکشتی به بندر چابهار میزان تلفات جاده‌ای افزایش پیدا کند. آغازین روز‌های آبان ماه و مرگ ۵۹ نفر گویای این مسئله است که جاده‌های مناسب دهه‌های قبل استان، یارای حفظ جان سرنشینان خودرو‌ها را ندارند. حال که به فصل بودجه نویسی کشور نزدیک می‌شویم از نمایندگان استان عاجزانه تقاضا داریم با جدیت حداکثری پیگیر تخصیص بودجه برای جاده‌های استان ـ که بعضا بیش از ۲۰ سال از زمان تصویب توسعه و یا احداث آن‌ها می‌گذرد ـ باشند.

به علت گرد و خاک و باد و کم کردن هزینه‌ها، مقابل پنجره کلاس‌ها را با چیدن تعدادی آجر، کور می‌کنند که عبور نور را کاهش و فضای داخل کلاس را تاریک کرده بود. انگار محرومیت راه همه چیز را بسته بود. اما باید پنجره‌ها را باز می‌کردیم. این روستا و اهالی و کودکانش از جنس نور بودند. حیف بود که از نور بهره نبرند.

مدیرکل بنادر و دریانوردی سیستان و بلوچستان گفت: میانگین افزایش صادرات کالا‌های غیرنفتی در ۵ ماهه نخست امسال نسبت به مدت مشابه سال گذشته ۱۰۰ درصد افزایش داشته است. 

رایزن بازرگانی سفارت بنگلادش در ایران گفت: فعالان اقتصادی بنگلادش خواهان توسعه مراودات تجاری و اقتصادی با ایران به ویژه تجار و بازرگانان سیستان و بلوچستان هستند.

در دهستان سرکور بیش از ۱۸۰ پارچه آبادی کوچک و بزرگ وجود دارد اما برای این تعداد روستا تنها یک مدرسه متوسطه پسرانه هست که آن هم توسط یک خیر بومی حدود بیست سال قبل ساخته شده است. این فاجعه در مورد مدرسه دخترانه عمیق‌تر است، زیرا برای تمام این ۱۸۰ پارچه آبادی،  مدرسه متوسطه دخترانه وجود ندارد، تنها یک سال است که یک خیر اقدام به تاسیس یک مدرسه سه کلاسه کرده که نه فضای آموزشی مناسبی دارد و نه قادر به تامین نیاز منطقه است.

چند نفر دیگر باید بمیرند تا مسئولین به این استان توجه کنند؟ چند کودک دیگر باید دست و پایشان قطع شود تا مشکل آب سیستان و بلوچستان حل شود؟ به چند نفر دیگر باید آسیب زده شود تا به گاندو‌ها رسیدگی شود؟ شاید اگر گاندو یک سریال بود و آن کودک هم یک چهره سیاسی، مسئولین بیشتر به آن توجه می‌کردند و تیتر یک رسانه‌ها می‌شد.