ضرورت دریافت بیمه دانش‌آموزی زمانی بیشتر احساس می‌شود که کلاسی باشد و مدرسه‌ای و اردوی دانش‌آموزی و... در دوران همه‌گیری که دانش‌آموزان در خانه درس می‌خوانند همه مسئولیت‌شان بر دوش پدر و مادر است و هر خطری که پیش روی‌شان هم باشد مدرسه، آموزگار و آموزشوپرورش هیچ مسئولیتی را نمی‌پذیرند. در این شرایط آیا قرارداد با بیمه و پرداخت حق بیمه دانش‌آموزی معنی چندانی دارد؟!
دیدارنیوز ـ محمدرضا نیک‌نژاد: گودرز کریمی‌فر، مدیرکل رفاه و پشتیبانی وزارت آموزشوپرورش درباره آیین‌نامه اجرایی بیمه حوادث دانش‌آموزی در گفت‌وگو با رسانه‌ها گفت: پرداخت هزینه بیمه حوادث دانش‌آموزی بر اساس ماده ۵۸ آیین‌نامه اجرایی شورای عالی وزارت آموزشوپرورش در سراسر کشور برای تمام دانش‌آموزان الزامی است. بیمه‌نامه دانش‌آموزان، نوآموزان، هنرجویان و دانشجویان مراکز تربیت‌معلم، دانشجویان متعهد خدمت و کارکنان، خانواده تحت تکفل (غیر دانش‌آموز) در قبال فوت و نقص عضو یا ازکارافتادگی جزئی و کلی دائم بر اثر حوادث و همچنین هزینه‌های پزشکی و اعمال جراحی مستلزم بستری در بیمارستان در طول شبانه‌روز در داخل و خارج از کشور تحت پوشش قرار می‌گیرند... این بیمه‌نامه برای سال تحصیلی جاری در سه بخش حوادث و درمان، طرح جامع بیمه مسئولیت بیمه‌شدگان، اردو‌های راهیان نور و پرداخت هزینه‌های درمانی بیماران صعب‌العلاج و پرهزینه با پرداخت حق بیمه ۵۹ هزار و ۴۰۲ ریال برای هر نفر در طول سال تحصیلی طراحی و قابل ارائه است... مدیران مدارس باید ترتیبی اتخاذ کنند که همه دانش‌آموزان از طریق سایت همگام تحت پوشش بیمه حوادث قرارگرفته و به نحو شایسته، چگونگی استفاده از مزایای این بیمه‌نامه را به تمام دانش‌آموزان و اولیای آنان اطلاع‌رسانی کنند...، اما چند نکته در این اره:
۱. گرچه نقد‌ها و گلایه‌ها درباره دریافت حق بیمه دانش‌آموزی و میزان آن، هرسال و در زمان نام‌نویسی دانش‌آموزان، بالا می‌گیرد، اما امسال جنس گلایه‌ها اندکی با سال‌های پیش تفاوت دارد. با این‌که در برخی از مناطق، آموزش حضوری همچنان برقرار است، اما در برخی از استان‌ها، به‌ویژه بسیاری از کلان‌شهرها، آموزش به شکل مجازی و از راه دور پیگیری می‌شود و ادامه دارد. در این شرایط دریافت حق بیمه دانش‌آموزی برای بسیاری از خانواده‌ها چندان منطقی به نظر نمی‌رسد! ضرورت دریافت بیمه دانش‌آموزی زمانی بیشتر احساس می‌شود که کلاسی باشد و مدرسه‌ای و اردوی دانش‌آموزی و... در دوران همه‌گیری که دانش‌آموزان در خانه درس می‌خوانند همه مسئولیت‌شان بر دوش پدر و مادر است و هر خطری که پیش روی‌شان هم باشد مدرسه، آموزگار و آموزشوپرورش هیچ مسئولیتی را نمی‌پذیرند. در این شرایط آیا قرارداد با بیمه و پرداخت حق بیمه دانش‌آموزی معنی چندانی دارد؟!
۲. اما اگر از شرایط مبهم دوران کرونا بگذریم، بیمه دانش‌آموزی و پرداخت آن، همانند بخش بزرگی از دیگر پرداخت‌ها در مدرسه، مورد اعتماد خانواده‌ها و دلخواه آنان نبوده و نیست؛ البته که با گلایه‌های فراوان پدر‌و‌مادر‌ها و گاه با تنش و درگیری آن‌ها با مدرسه همراه است. دست بر قضا یکی از ایراد‌های جدی منتقدان کالایی شدن آموزش و ورود پول به مدرسه این است که قدرت پول، روابط را به سود خود تغییر می‌دهد و این می‌تواند آموزش را از جایگاه یک کنش انسانی ـ اخلاقی به رابطه‌ای خشک، پیچیده و غیر‌انسانی بدل کند. در این شرایط، آموزش می‌شود کالا، دست‌اندرکاران مدرسه می‌شوند فروشنده و البته دانش‌آموزانی که باید انسانیت و اخلاق و مهرورزی و شهروندی و علم را بیاموزند، می‌شوند مشتریانی که می‌توانند برای مدرسه و دولت پول‌سازی کنند! یعنی هر دانش آموز یک منبع درآمد! شوربختانه چند سالی است که پولی‌سازی و ورود روابط قدرتمند پول به فرآیند آموزش اعتماد خانواده‌ها و مدرسه را به‌شدت خدشه‌دار کرده و دریافت هر پولی در مدرسه، از جمله حق بیمه، از سوی خانواده‌ها با بد‌گمانی نگریسته می‌شود. درست نمی‌دانیم که سهم آموزشوپرورش از دریافت حق بیمه ۱۴ میلیون دانش‌آموز چقدر است! اما هر چقدر هم باشد نخستین قربانی‌اش روابط انسانی ـ اخلاقی جاری در رگ‌و‌ریشه آموزش و ذی‌نفعان آن است که بی گمان بهایی بسیار سنگین خواهد داشت.
۳. یکی دیگر از دشواری‌های بیمه دانش‌آموزی ناکارآمدی آن است. با نگاهی به آیین‌نامه اجرایی بیمه دانش‌آموزی برای امسال درمی‌یابیم که سهم این بیمه در حادثه‌ها نسبت به هزینه درمان در کشور بسیار ناچیز است و از این رو گره‌گشای دشواری‌های خانواده‌ها در این زمینه نیست؛ برای نمونه در حادثه منجر به فوت ۱۰ میلیون تومان و نقص عضو تا سقف ۱۵ میلیون تومان است! گرچه ممکن است همین اندک غرامت برای بخشی از شهروندان گرفتار در پیچ‌و‌خم‌های اقتصادی خوب باشد، اما به گمان نگارنده در این زمینه باید اختیار را به خانواده‌ها سپرد، نه آن که با فرستادن بخشنامه به مدرسه‌ها و با فشار بسیار، مدیران و معاونان مدرسه، آموزگاران، نمایندگان پدر و مادران را به جان خانواده‌ها انداخت و پول زور گرفت!
۴. درست است که وزارت آموزشوپرورش در هنگام دریافت حق بیمه میدان‌دار اصلی است، اما در زمینه چگونگی بهره‌گیری از آن هیچ‌گاه به خانواده‌ها مشاوره‌های راهگشایی ارائه نمی‌دهد و آن‌ها را درباره روش یا روش‌های دریافت غرامت راهنمایی و پشتیبانی نمی‌کند! بسیاری از خانواده‌ها در هنگام حادثه یا اصلا به یاد چنین بیمه‌ای نمی‌افتند و یا به‌خاطر غرامت اندک از دردسر‌های پیگیری آن درمی‌گذرند و بیمه می‌ماند و دولت و ده‌ها میلیارد تومان پول باد آورده!
با همه این‌ها باید از خودمان بپرسیم که اگر خود را به‌جای پدر و مادر‌ها بگذاریم آیا با آسودگی و رضایت حاضر به پرداخت ۶ هزار تومان حق بیمه دانش آموزی هستیم یا نه؟!
