آیا قالیباف، شغل خود را دوست ندارد؟

 

دیدارنیوز - مهرداد خدیر- شامگاه دوشنبه ۲۱ مهرماه ۱۳۹۹ شبکۀ اول سیمای جمهوری اسلامی ایران در اخبار شبانگاهی ساعت ۲۱ گزارش سفر آقای محمد باقر قالیباف رییس مجلس شورای اسلامی به استان سیستان و بلوچستان را با آب و تاب پخش می‌کند و خانم گوینده در لید خبر می‌گوید: «سیستان و بلوچستان و به قول آقای قالیباف، گنج پنهان».

هم گوینده و هم زیر‌نویس تأکید دارند که این سفر‌ها «نظارتی» است تا بیننده از خود نپرسد در این اوضاع کرونایی که مقامات به کاهش یا قطع سفر توصیه می‌کنند جناب قالیباف چرا هر روز شال و کلاه می‌کند و از این استان به آن استان می‌رود؟

«سفر نظارتی» پاسخ به این پرسش است و روزنامۀ ارگان نواصول‌گرایان هم قبل‌تر تیتر زده بود: «مردی در میدان».


بیننده باید دریابد روحانی «مردی در اتاق» است و از راه دور کنترل و اداره می‌کند و «نشسته» و قالیباف «مردی در میدان» است و «ایستاده» تا اگر سه بار و در ۴۴ سالگی و ۵۲ سالگی و ۵۶ سالگی قدر او دانسته شد و هر سه بار تا لب ساحل رفت و تشنه برگشت این بار در ۶۰ سالگی به ساحل مطلوب برسد.

اِشکال کار، اما در خود کلمۀ «مجلس» است که به معنی «جای جلسه» و «نشستن» است و می‌توانند مصوبه‌ای بگذرانند و کلمۀ «میدان» را هم اضافه کنند. مثل کاری که در دولت احمدی نژاد با عنوان معاونت امور زنان ریاست جمهوری شد و کلمۀ «خانواده» را اضافه کردند. زن بدون خانواده چه معنی دارد اصلا؟!

مجلس، اما فی الذات هیچ ربطی به «میدان» ندارد و اگر دهۀ ۶۰ هاشمی رفسنجانی به این سو و آن سوی ایران سفر می‌کرد به خاطر آن بود که هم مجلس دست بالا را داشت و برنخست‌وزیر و وزرا تفوق داشتند و هم خود هاشمی در ساختارقدرت چنین بود. حالا، اما با حذف نخست‌وزیر، مجلس باید صبر کند تا دورۀ ریاست جمهوری حسن روحانی تمام شود و به خاطر وضعیت خاص تحریم‌ها قادر به استیضاح وزرای نامطلوب از نظر خودشان مانند بیژن نامدار زنگنه وزیر نفت هم نیستند.

اِشکال دوم این است که روحانی در «اتاق» یا در «هال» اصلا در ۱۴۰۰ نمی‌تواند کاندیدا باشد تا نیاز به دوگانه سازی «اتاق- میدان» اُفتد.

اِشکال سوم هم این است که این پرسش پدید می‌آید که مگر استان سیستان و بلوچستان خود نمایندگان متعددی درمجلس ندارد؟ حتماً رییس باید از نزدیک ببیند تا قول آنان را باور کند و به گزارش آن نمایندگان نمی‌تواند اعتماد کند یا آقای رییس هم می‌داند نمایندگان کنونی اکثریت واجدان شرایط را نمایندگی نمی‌کنند و رفته تا رخ به رخ و چهره به چهره ببیند و بشنود؟

تلویزیون با آب و تاب پخش می‌کند و موزیک آرامی هم روی آن شنیده می‌شود. آدم به یاد سال ۸۳ می‌افتد که گزارش دیدار‌های مردمی شهردار وقت تهران - محمود احمدی‌نژاد- را به صورت حرکت آهسته یا اسلو موشن پخش می‌کردند و در روزی که رییس جمهوری وقت - سید محمد خاتمی- برای افتتاح فاز‌های جدید عسلویه به منطقۀ پارس جنوبی رفته بود در اخبار ساعت ۲۱ افتتاح پل عابر پیاده میدان هفتم تیر به دست شهردار تهران مهم‌تر تشخیص داده شد.

از نزدیک دیدن البته کار خوبی است و به خاطر همین سفر‌های سید ابراهیم رییسی رییس قوۀ قضاییه بسیار مفید است. چون حس و حال زندانی را از نزدیک درک می‌کند و ارباب رجوع می‌تواند در گوش او بگوید فلان صاحب منصب از او رشوه خواسته و رسیدگی کند تا همان جا نصب یا عزل کند و انصافا از این حیث با سَلَف خود متفاوت است که امور فلسفی را بر دیدار نزدیک ترجیح می‌داد.

رییس مجلس، اما نه قدرت نصب دارد نه عزل و برای این که بدانی در سیتان و بلوچستان چه خبر است نیاز به طی این همه مسافت نیست. مقامات سیاست خارجی ما به دو کلمۀ «اراده» و «سازنده» علاقه دارند و درتوصیف هر مذاکره‌ای این دو واژه خصوصا دومی را به کار می‌برند و آقای قالیباف هم هر جا می‌رود از «ظرفیت»‌ها می‌گوید وهر جا بروی می‌توانی بگویی «اینجا ظرفیت‌های بالقوه‌ای دارد که هنوز بالفعل نشده».

سفر نظارتی خوب است، اما برای نظارت به ساز و کار‌های دیگر بیشتر نیاز است تا رییس کمیسون اصل ۹۰ را که باید ملجأ باشد به عنوان متهم دستگیر نکنند.

۳۰ سال پیش که زلزله، رودبار را با خاک یکسان کرد دیدند بنده خدایی آمده که کاری انجام نمی‌دهد و تنها چوب را به زمین فرومی‌کند. پرسیدند: چه می‌کنی؟ گفت: دارم عمق فاجعه را بررسی می‌کنم!

آقای قالیباف، آدم اجرایی است. قبول. اما کار رییس مجلس اجرا نیست. وقتی دولت پول ندارد و منابع بانکی را بسته‌اند و باشگاه پرسپولیس پول مربی سابق را هم نمی‌تواند به حساب او واریز کند و رییس کل بانک مرکزی رفته عراق دلار بیاورد دیگر وعده هم نمی‌توان داد و تنها می‌توان شنید و به ۱۴۰۰ حواله داد با این فرض که مدیریت جهادی کار را در دست می‌گیرد.

سال ۸۴ که آقای قالیباف تازه از فرماندهی نیروی انتظامی کنار رفته و کاندیدای ریاست جمهوری شده بود در سفر به مناطق مختلف بخش‌هایی از پایان نامۀ دکتری جغرافیای خود دربارۀ «دولت‌های محلی» را تکرار می‌کرد. نوعی رقابت با محسن رضایی که از «فئودالیسم اقتصادی» می‌گفت. اکنون، اما هیچ اشاره‌ای به دولت‌های محلی و نوعی اختیار خفیف به استان‌ها نمی‌کند و شاید بیم ناک تفسیر‌ها یا تبعات امنیتی آن است.

به ضرس قاطع نمی‌توان گفت او سودای ریاست جمهوری ۱۴۰۰ و در چهارمین تلاش را دارد. چون انتخابات آتی در صورت پیروزی بایدن و احیای برجام فرصت دیگری در اختیار اعتدال‌گریان می‌گذارد و اگر ترامپ بماند و قرار بر نظامی شدن باشد جوان‌تر از آقای قالیباف هم مطرح‌اند.

این احتمال قوی را، اما می‌توان طرح کرد که او، شغل کنونی خود را دوست ندارد.