دیدرانیوز ـ مرضیه حسینی: قیمت‌ها بار دیگر سر به فلک گذاشته و موجی از تورم به ویژه در حوزه مواد غذایی در حال درهم شکستن آخرین توان و مقاومت مردم است. مسئولان دولتی تاثیرات تحریم بر نبود مواد اولیه تولید اقلام خوراکی و در نتیجه افزایش روزانه قیمت‌ها را انکار کرده و مدام وعده می‌دهند با گران فروشی مقابله خواهند کرد. تولیدکنندگان مواد غذایی، اما می‌گویند سیاست‌های ارزی دولت دلیل گرانی‌هاست و وضعیت روزبه‌روز بدتر خواهد شد. کارشناسان تغذیه هم نسبت به گسترش گرسنگی، سوءتغذیه و بیماری‌های مربوط به آن هشدار می‌دهند. در چنین وضعیتی، سفره‌های کوچک شده کارگران و کم درآمد‌ها عملا در حال محو شدن هستند و وعده‌های غذایی در بعضی از خانواده‌های بی‌بضاعت به یک وعده بسیار ساده و در بسیاری دیگر به سفره‌ای خالی از ویتامین‌ها و مواد مورد نیاز بدن رسیده، گزارش زیر از زبان فقرا و کارگرانی روایت می‌شود که به اشکال دردناکی در حال مواجهه با موج جدید گرانی هستند.
نان قسطی می‌خریم
بقچه‌اش را باز می‌کند و از نان و خیاری که دارد تعارفم می‌کند، ظهر است، اما هنوز کسی برای کار به او پیشنهاد نداده، می‌گویم کاش مجبور نبودید اینطور آواره تهران شوید، آهی می‌کشد و می‌گوید: «درد که فقط آوارگی نیست، بیکاری و بی پولی و شرمندگی زن و بچه است، بعضی از شب‌ها از شرم دست خالی بودن خانه نمی‌روم و توی این خیابان‌ها پرسه می‌زنم، برای اینکه بدانی توی این گرانی امثال من چکار می‌کننند نیازی به سخنرانی نیست، یک قلمش را که بگویم متوجه خواهی شد، من و چندتا از دوستانم که آن‌ها هم کارگر و البته بیکار هستند، توان خرید حتی نان را نداریم، مجبوریم نان قرضی بخریم یعنی کارت یارانه‌مان را در نانوایی گرو می‌گذاریم و هر روز یا دو روزی یکبار نان می‌خریم، پول یارانه را که ریختند خود نانوا حسابش را با ما صاف می‌کند. ما زیاد نان می‌خریم، چون توان خریدن برنج نداریم. زنم ماهی یکبار مرغ می‌پزد که سه بار می‌خوریم یکبار آب مرغ را بار دوم مخلفاتش مثل سیب زمینی و سر آخر خود مرغ را.»
می‌دانم که زنم تن فروشی می‌کند
تکان دهنده‌ترین روایتی که که از مواجهه کارگران با موج تورمی اخیر شنیدم، از زبان دوست جامعه شناسم بود که زندگی کاگری ۴۵ ساله در کرمانشاه را روایت می‌کرد. «مرد مچاله شده کلافه‌ای دور فلکه نشسته بود، به او نزدیک شدم و با تعارف سیگاری کنارش نشستم، پس از سلام و علیک در خصوص کارش پرسیدم، آهی کشید و گفت کار که پیدا نمی‌شود، وضعیت ساخت و ساز خراب بود با این کرونا بدتر شده، گرانی‌های اخیر هم تیر خلاص را به زندگی‌مان زد، بچه‌ام مریض است، مشکل کلیه دارد پول داروی دیالیز چند برابر شده، هیچ پولی برای هیچ کاری نداریم، می‌دانم به خاطر چیزی که خواهی شنید توی ذهنت خواهی گفت عجب مرد بی غیرت و بی ناموسی است، اما برایم اهمیتی ندارد چه فکر می‌کنی، چون نه فکر تو برایم نان و دارو و پول می‌شود و نه غیرت و ناموس، خلاصه وضعمان به قدری خراب است که چشمم را روی ننگ بسته‌ام،.....، چاره‌ای نداریم، ... . دختر بزرگم، چون ما گوشی آنچنانی نداریم از درس خواندن مانده همش می‌گوید خودم را می‌کشم. من درس خوانده هستم، کتاب سگ ولگرد صادق هدایت را خوانده‌ای؟ احساس همان سگ را دارم که از عالم و آدم لگد می‌خورم، هیچی حسی در من نمانده، نه محبت، نه غیرت، نه گناه، انگار که مرده‌ام.»
روزی ده بار آرزوی مرگ می‌کنم
فراز احمدی کارگر ۴۹ ساله‌ای است که در سنندج کار می‌کند. از وضعیت جدیدش که می‌پرسم دل پر خونی دارد. فراز می‌گوید: «من کارگر ساختمانی روزمزد و فصلی‌ام یعنی در طول سال فقط چند ماه کار دارم، با این گرانی‌های هر روزه حقوق من که کارفرما با هزار بهانه ازش می‌زنه کفاف حتی یک زندگی رده پایین نمی‌ده، به لحاظ جسمانی هم سالم نیستم یکی از پاهایم آسیب دیده و سخت کار می‌کنم. من حاشیه سنندج زندگی می‌کنم، برای یک خانه ۴۰ متری با دوتا بچه مدرسه‌ای ماهانه ۶۰۰ هزار تومان اجاره می‌دهم. خدا شاهده هر ماه با هزار بدبختی اجاره خانه را جور می‌کنم ۱۸ شب است که خانه نمی‌آیم شب وسیله انبار جابه‌جا می‌کنم و روز کار ساختمان، از تمام هزینه‌های زندگی‌مان زده‌ایم، دو سال است که برای خودم حتی یک شلوار نخریده‌ام، اگر پولی برای پوشاک داشته باشیم برای بچه‌ها می‌خریم آن هم سالی یکبار. مهر امسال برای دو فرزند دانش‌آموزم فقط توانستم در حد نیاز چند قلم لوازم‌التحریر بگیرم، آن هم با قرض. وضعیت سفره و خورد و خوراک بدتر از پوشاک است، ما کرد‌ها رسم داریم خانه هم می‌رویم و بعضی از شب‌ها دور هم جمع می‌شویم، الان خیلی وقت است که این رسم فراموش شده، چون خیلی‌ها مثل من توان پذیرایی از مهمان حتی در حد یک ظرف میوه را هم ندارد، مجبور شده‌ایم با همه قطع ارتباط کنیم بقیه هم مثل ما هستند.
در خانواده من ماهانه فقط یکبار مرغ می‌خوریم. گوشت که اصلا هیچی نمی‌خوریم. ما کارگر‌های ساختمانی بیمه درست و حسابی هم که نداریم. من گچ کارم یک بیمه‌ای داریم ماهی ۱۶۰ تومان می‌دهیم نه بیکاری دارد نه از کار افتادگی، فقط اگر ۳۰ سال پرداخت کنی بازنشستگی دارد، یعنی ۳۰ سال مدام سرکار باشی، واقعا کدام کارگر ساختمانی مدام فعال است. خیلی از ماه‌ها پیش می‌آید که حق بیمه‌ام را نمی‌توانم بدهم. مدتی است مریضم، اما واقعا پولی برای درمان ندارم. روزی صد بار می‌گویم که برای ما مرگ بهتر از زندگی است.»
تخم مرغ هم پر کشید!
بعد از حذف گوشت کیلویی ۱۱۰ هزار تومان از سفره ۲۲ هزار خانوار و عدم دسترسی تعداد بیشتری از خانوار‌ها به مرغ کیلویی ۱۸ هزار تومان، شاهد پر کشیدن کالاهای، چون تخم مرغ به عنوان ارزان‌ترین منبع پروتئین از سفره کم در آمد‌ها هستیم. قیمت تخم مرغ در یک هفته گذشته بیش از ۱۰۰ درصد رشد داشته و قیمت یک شانه تخم مرغ از ۲۰ هزار تومان به ۴۲ هزار تومان رسیده است. با این قیمت‌ها محاسبه هزینه ساده‌ترین وعده‌های غذایی برای یک خانواده کارگری، کار دشواری نیست. سال‌هاست که خبرنگاران و روزنامه‌نگاران اجتماعی و اقتصادی به عنوان یک آیین قیمت ساده‌ترین وعده‌های غذایی را محاسبه می‌کنند و تکرار آن به نظر بی فایده است. با این حال یک چیز روشن است، سفره‌های مردم به خصوص اقشار آسیب‌پذیر و طبقه متوسط از فرط کوچک شدن در حال محو شدن است.
تولید کنندگان مواد غذایی تاکید دارند که در صورت تداوم سیاست‌های ارزی دولت و حذف ارز دولتی از واردات خوراک دام و طیور و همچنین مواد اولیه تولید مواد غذایی قیمت این کالا‌ها همچنان روند افزایشی خواهد داشت به عنوان مثال عضو هیأت مدیره اتحادیه مرغ‌داران به افت تولید روزانه ۴۰۰ تا ۵۰۰ تنی تخم مرغ در تولیدی‌ها که به زعم او افت ۳۰ تا ۳۳ درصدی تولید تخم مرغ در ایران را باعث شده اشاره کرده و گفته: بعضی از مرغ داری‌ها به دلیل نداشتن شرایط نگهداری مرغ‌ها از جمله غذای مرغ‌ها، گله‌های مولد را به کشتارگاه تحویل داده‌اند. در چنین شرایطی و تا زمانی که قیمت نهاده‌ها تثبیت نشود و دولت راهکاری برای تأمین خوراک دام و طیور اعلام نکند، افزایش قیمت تخم‌مرغ «طبیعی» است و «تخم‌مرغ به کیلویی ۲۳ هزار تومان و هر شانه به ۵۰ هزار تومان هم خواهد رسید.»
به کانال تلگرامی دیدارنیوز بپیوندید
به صفحه اینستاگرام دیدارنیوز بپیوندید
به گروه واتساپی دیدارنیوز بپیوندید
