دیدارنیوز - اخراجِ چند ده خبرنگار و روزنامه‌نگار، خبر مشترک این روز‌های رسانه‌های ایران است. اتفاقی که دومینو وار رخ می‌دهد. بسیاری از خبرنگاران نه قرارداد محکمی دارند و نه حقوق قابل توجهی، اما همین قرارداد و حقوق نیم‌بند هم هر روز در گردابِ تصمیماتِ مدیریتی ویران می‌شود. این اخراج‌ها در بسیاری از رسانه‌ها به علت تهدیدات امنیت شغلی علنی نمی‌شوند و خبرنگاران در سکوت خبری بیکار و به انزوا کشیده می‌شوند.
خبرنگارانی که به کار با حداقل حقوق گردن نهاده بودند، حالا با حکم اخراج از زندگی باز می‌مانند. نه چنان مُزدی گرفته‌اند که سرمایه‌ای داشته باشند؛ نه قرارداد قابل اتکایی داشته‌اند که بتوانند از مزایای بیمه بیکاری استفاده کنند. بسیار مواردی بوده که باوجود قرارداد قابل اتکا هم به خاطر دولتی بودن رسانه یا اعمال نفوذ مدیران مسئول، در نهایت دعوای حقوقی در ادارات کار فقط زحمتی اضافه برای خبرنگاران داشته و به نتیجه قابل توجهی نرسیده است.
درحالی‌که مردم ایران در تنگنای معیشتی، بیشتر از هر زمان دیگری به تلاش خبرنگاران برای خبررسانی نیاز دارند. خبرنگارانی که از احوال بدشان معمولاً خبری منتشر نمی‌شود، حتی تشکلی واقعی برای پیگیری مطالبات صنفی خود ندارند. انجمن صنفی روزنامه‌نگاران استان تهران، به استناد ترکیبِ بعضاً کارفرمایی هیئت‌مدیره، عملکرد و مواضعش در قِبال بی‌ثباتی قرارداد‌های کاری، دستمزد‌های کم و غیرقانونی و اخراج‌ها- بیانیه‌هایی که جز به «متأسفیم» و «امیدواریم» ختم نشد- از ماهیتِ کارگری خارج‌شده است. حتی در آخرین بیانیه این انجمن درباره اخراج روزنامه‌نگاران، ادبیات «متأسفیم» هم به‌نوعی در حمایت از کارفرما تغییر کرد. وقتی بدون تشکل و اتحاد صنفی رها شده‌ایم، دیگر چه نیاز به یک چنین نمایشی است؟ آیا این کج‌روی بدون انتخابات پُر شبهه هیئت‌مدیره و رد صلاحیت تعدادی از دلسوزان ممکن بود؟ چیزی که ماهیتاً از آنِ ما نیست، با تابلوی انجمن صنفی کارگری، کارگری نخواهد شد.
اگرچه ما خبرنگاران تشکلی سراسری- و نه استانی- نیاز داریم، اما حداقل انتظار می‌رفت این انجمنِ تازه متولد شده مشکلات روزنامه‌نگاران را رصد کند و برای حمایت از آنان وارد عمل می‌شود. این انتظار وجود داشت که «انجمن صنفی روزنامه‌نگاران تهران» با نظارت دقیق و پیگیری‌های مستمر از ادامه روند نادیده گرفته شدن حقوق روزنامه‌نگاران چه از سوی همکاران صنفی و چه از سوی نهاد‌های دیگر جلوگیری کند، اما نه‌تن‌ها این اتفاق رخ نداد بلکه وجود انجمن و ضعف عملکرد آن، امید اهالی رسانه را برای داشتن حمایت صنفی از بین برد. حتی در روز‌هایی که دستگاه‌های دولتی برخی خبرنگاران را به علت انجام رسالت پرسشگری، تحت‌فشار می‌گذاشتند نیز این انجمن جز بیانیه دادن، گامی فراتر نگذاشت.
هرچند هیئت‌مدیره «انجمن صنفی روزنامه‌نگاران تهران» مدعی است که پیگیرِ مشکلات است و از طریق رایزنی‌ها مسائل را حل می‌کند. درصورتی‌که این‌گونه پیگیری‌های ریش‌سفیدان از عهده هر پیشکسوت دلسوزی برمی‌آید و انتظار این بوده که انجمن که فقط نام صنفی را یدک می‌کشد، وارد پیگیری‌های حقوقی شود که تاکنون هیچ موردی دراین‌باره گزارش نشده است.
با توجه به شرایط ویژه و بسیار بد فعلی اهالی رسانه، جمعی از روزنامه‌نگاران بر آن شده‌اند تا از انجمن صنفی که به نامشان فعالیت می‌کند، بپرسند که:
۱- چرا «انجمن صنفی روزنامه‌نگاران تهران» گزارش دقیقی از جلسات هیئت‌مدیره و مذاکرات و تصمیمات اتخاذشده به‌صورت ماهانه و سالانه ارائه نمی‌دهد؟ گزارشی که نشان دهد انجمن مذکور در چند مورد برای حقوق روزنامه‌نگاران وارد عمل شده و به چه نتیجه‌ای رسیده است. چرا روند تصمیمات و آراء نیز شفاف نمی‌شود. به‌طور مثال باید ذکر شود که چگونه انجمن مذکور درباره اخراج‌های اخیر ازجمله اخراج روزنامه‌نگاران روزنامه شرق تصمیم به صدور بیانیه گرفت و چه کسانی با صدور این بیانیه موافقت و مخالفت کردند.
۲- چرا هیئت‌مدیره «انجمن صنفی روزنامه‌نگاران تهران» درباره حامیان مالی این انجمن شفاف‌سازی نمی‌کند و باید توضیح دهد که چه کسانی به‌طور مستقیم و غیرمستقیم به انجمن کمک مالی کرده‌اند و آیا این حمایت‌های مالی در روند کار صنفی انجمن تأثیر داشته است یا نه؟
۳- آیا «انجمن صنفی روزنامه‌نگاران تهران» در جریان توزیع ۱۰۰ میلیارد تومان بودجه کرونایی وزارت کار به مطبوعات قرارگرفته است؟ اگر این بودجه توزیع‌شده چرا انجمن باوجود اخراج‌ها سکوت کرده و آیا توانسته بر توزیع عادلانه آن نظارت کند؟ و اگر هم این بودجه اساساً توزیع نشده چرا انجمن اجازه می‌دهد که با تبلیغ چنین اقدامی از عنوان کمک به روزنامه‌نگاران سوءاستفاده شود؟
۴- بررسی‌ها نشان می‌دهد که تنی چند از اعضای هیئت‌مدیره «انجمن صنفی روزنامه‌نگاران تهران» برخلاف اساسنامه انجمن (بند ۶ ماده ۴ اساسنامه مبنی بر نداشتن سمت صاحب‌امتیازی، مدیرمسئولی یا مدیرعاملی و یا هر نوع سمت کارفرمایی در مطبوعات و حوزه رسانه از سوی اعضا) عمل کرده‌اند. به‌غیراز این گزارش‌شده که برخی اعضای انجمن وارد همکاری مستقیم با دولت شده‌اند و به‌عنوان کارمند و یا مشاور رسانه‌ای و روابط عمومی دولت مشغول به کار هستند. اعضای هیئت‌مدیره باید دراین‌باره توضیح دهند. شاید صراحتاً اقدام آنان در تناقض با اساسنامه انجمن نباشد، اما همکاری با دولت و ترک حرفه روزنامه‌نگاری عملاً با روح فعالیت صنفی در تضاد است. انتظار می‌رود کسی که در رأس یک نهاد صنفی است، کارفرما نباشد.
۵- «انجمن صنفی روزنامه‌نگاران تهران» اعلام کرده در مواردی که روزنامه‌نگاران مشکلی را اعلام کرده‌اند وارد عمل شده است؛ درصورتی‌که این انتظار وجود دارد تا انجمن همواره وضعیتِ روزنامه‌نگاران را رصد کند و قبل از اعلام نیاز خبرنگاری این انجمن وارد عمل شود. انجمن در چند مورد چنین رفتاری داشته است؟ چرا در شرایطی که چند ده خبرنگار اخراج شده‌اند، اقدام به برگزاری جلسه فوق‌العاده با تعدیل‌شدگان نکرده است؟
۶- اعضای هیئت‌مدیره توضیح دهند که درباره افزایش دستمزد روزنامه‌نگاران در سال‌های گذشته و تخلف کارفرمایان در پرداخت پایین‌تر از حداقل دستمزد که در سال ۹۹ در برخی رسانه‌ها دیده می‌شود، چه اقدام مؤثری انجام داده و آیا در این زمینه موفقیتی داشته‌اند یا خیر؟ البته پاسخ سؤال دوم را قبل از اعلام، روزنامه‌نگاران خود بهتر می‌دانند.
۷- کمیته حقوقی «انجمن صنفی روزنامه‌نگاران تهران» در طول مدت فعالیت خود چند بار برای اعضای خود وکیل گرفته و چند بار در دعوای حقوقی علیه کارفرمایان به نفع اهالی رسانه وارد عمل شده است؟ گزارش دهند در چند مورد به موفقیت رسیده‌اند.
۸- اهالی رسانه انتظار دارند انجمن صنفی روزنامه‌نگاران استان تهران برای طرح پرسش‌ها و انتقادات خبرنگاران، جلسه عمومی برگزار کند؛ اما جلسات عمومی این انجمن تاکنون به‌ندرت تشکیل‌شده و بدنه خبرنگاری مثل عضو جدا افتاده‌ای از نمایندگان خود هستند و این با تعریف نمایندگی صنفی در تناقض بوده است.
حتی یکی از این موارد نیز استقلال و اثرگذار بودن یک تشکل را از بین می‌برد و انجمن صنفی روزنامه‌نگاران استان تهران باید در مقابل تمام مواردِ ضعف عملکرد پاسخگو باشد.
_ ۱ آرزو فرشید
_ ۲ آزاده کاری
_ ۳ آزاده کاظمی
_ ۴ الهام یوسفی برخوردار
_ ۵ امید کاجیان
_ ۶ امیر کلهر
_ ۷ امیرحسین مصلی
_ ۸ ایمان خلیلی راد
_ ۹ بهار سرلک
_ ۱۰ پانید فاضلیان
_ ۱۱ پریا امیری
_ ۱۲ پیام عابدی
_ ۱۳ ثمر فاطمی
_ ۱۴ حامد قریب
_ ۱۵ حبیب آرین
_ ۱۶ حسین جمشیدیان
_ ۱۷ حسین رازیان
_ ۱۸ حمید رضا عظیمی
_ ۱۹ حمیدرضا محمدی
_ ۲۰ خسرو صادقی بروجنی
_ ۲۱ رسول شکوهی
_ ۲۲ رضا دهکی
_ ۲۳ رضا نامجو
_ ۲۴ روح الله سپندارند
_ ۲۵ زهرا رهگشای
_ ۲۶ زهرا علی اکبری
_ ۲۷ زینب نورانیان
_ ۲۸ سارا شمیرانی
_ ۲۹ سارا محسنی
_ ۳۰ ساسان گلفر
_ ۳۱ ستاره لطفی
_ ۳۲ سجاد صداقت
_ ۳۳ سعید گیتی آرا
_ ۳۴ سعید نادری
_ ۳۵ سمیرا امیر چخماقی
_ ۳۶ سمیه سایش
_ ۳۷ سهیلا روزبان
_ ۳۸ سیدعلی دوستی موسوی
_ ۳۹ سینا جهانگیرزاده
_ ۴۰ شیرین جمشیدیان
_ ۴۱ طاهره رضایت
_ ۴۲ عاطفه شمس
_ ۴۳ علی اسدی خمامی
_ ۴۴ علی رفاهی
_ ۴۵ علی نامجو
_ ۴۶ علیرضا صدقی
_ ۴۷ علیرضا قربانی
_ ۴۸ فاطمه آقایی فرد
_ ۴۹ فاطمه رجبی
_ ۵۰ فرهاد فتحی
_ ۵۱ فروغ موحدزاده
_ ۵۲ کیمیا نجفی
_ ۵۳ مجید مسعودی
_ ۵۴ محسن رفیق
_ ۵۵ محسن فیض الهی
_ ۵۶ محمد توکلی
_ ۵۷ محمد حمیدی
_ ۵۸ محمد طحانی
_ ۵۹ محمد کریم آسایش
_ ۶۰ محمدجواد صابری
_ ۶۱ محمدرضا ستاری
_ ۶۲ مرجان زهرانی
_ ۶۳ مریم مهران راد
_ ۶۴ مظاهر گودرزی
_ ۶۵ منصوره محمدی
_ ۶۶ مهدا شادمان
_ ۶۷ مهدی فیضی صفت
_ ۶۸ مهرداد محمدی
_ ۶۹ مهسا قوی قلب
_ ۷۰ میثم خدمتی
_ ۷۱ میلاد شیراوند
_ ۷۲ میلاد علوی
_ ۷۳ نرگس صابری
_ ۷۴ نسترن فراهانی
_ ۷۵ هادی عیار
_۷۶ آسو محمدی
_۷۷ الهه باقری
_۷۸ امجد عبدی
_۷۹ امیر حسین مرادی فخر
_۸۰ بابک مجیدی
_۸۱ بهناز مقدسی
_۸۲ پرستو بیرانوند
_۸۳ روزبه علمداری
_۸۴ ژوبین صفاری
_۸۵ سمیرا حسینی
_۸۶ شاهرخ زبردست
_۸۷ شیروان یاری
_۸۸ شیما شعاعی
_۸۹ فایزه مومنی
_۹۰ فرحناز غالبی
_۹۱ فضل الله یاری
_۹۲ کاظم فرج الهی
_۹۳ مریم شکرانی
_۹۴ مریم وحیدیان
_۹۵ مهدی روزبهانی
_۹۶ نسیرن هزاره مقدم
_۹۷ نسیم سلطان بیگی
_۹۸ هادی سلگی
_۹۹ هرمز شریفیان
_۱۰۰ هلیا برزویی
