انتقاد تند حاج‌رضایی از وضعیت فدراسیون فوتبال: بوی فساد به مشام می‌رسد

دیدارنیوز: کارشناس باسابقه فوتبال کشورمان معتقد است عزل عزیزی خادم از سمت ریاست فدراسیون فوتبال یک جور تسویه درونی بوده و این به نفع فوتبال ملی نخواهد بود.

چند روزی از عزل عزیزی خادم به عنوان رییس فدراسیون فوتبال گذشته و فوتبال ایران وارد یک چالش جدید شده است.

امیر حاج‌رضایی کارشناس فوتبال ایران درباره تصمیم هیات‌رییسه مبنی بر عزل عزیزی خادم با دست گذاشتن روی ناشفاف بودن این اتفاق گفت: «اطلاعات من رسانه‌ای است و نزدیک نیستم به هیچ‌کدام از ارگان‌ها. خبر‌هایی که می‌شنیدم را نمی‌توانم روی صحت و سقم‌شان دست بگذارم. نمی‌دانم در فدراسیون فوتبال چه می‌گذرد و چه چیزی جریان دارد. کدامش پنهان است و کدامش آشکار. اتفاقا مساله هم همین‌جاست. ما عادت کردیم. آدم‌هایی که مسوولیت پیدا کردند در ورزش و فدراسیون فوتبال و سایر زیرمجموعه‌ها هرگز با شفافیت و صادقانه با مردم صحبت نکردند.»

ایشان افزود: «یکی از آقایان اعضای هیات‌رییسه بیاید برای مردم توضیح بدهد. در گفت‌وگویی که مردم ببینند و بشنوند و آگاه شوند. بگوید این اتفاقات رخ داده و ما بر اساس قانون داریم این شخص را تغییر می‌دهیم و این به سود فوتبال است. ما اصلا این چیز‌ها را نمی‌دانیم. بعد کلی‌گویی می‌کنند. یک‌سری جملات پرابهام مطرح می‌شود. اینکه شخصی بیاید و بگوید ایشان کفایت لازم برای اداره فدراسیون فوتبال را ندارد. این یک جمله مبهم است و می‌تواند از درونش هزاران شائبه بیرون بیاید. توقع صداقت داشتن از این آدم‌هایی که دارند در فوتبال کار می‌کنند جز یکی دو تا استثنا، توقعی بی‌مورد است. بنابراین من نمی‌توانم قضاوت کنم چه وقایعی رخ داده و سرمنشا این ماجرا‌ها کجاست. همه کسانی که تصمیم گرفتند ایشان به منصب ریاست فدراسیون برسد یک مرتبه علیه ایشان شدند. دلیل چیست؟ ممکن است به خاطر منافع فردی باشد یا منافع ملی. امیدوارم که گزینه دوم باشد.»

مربی سابق تیم ملی فوتبال ایران تصریح کرد: «این‌ها همه نابسامانی است دیگر. پاشخ صریح و روشن وجود ندارد که چه خواهد شد. مشخص است چه اتفاقاتی رخ داده. هر چیزی یک اصول و مقدمات و پایه‌ای دارد. این وضعیتی که الان ایجاد شده یک وضعیت نابسامان است. یک تسویه درونی در فدراسیون فوتبال رخ داده. در داخل خانواده فدراسیون فوتبال می‌بینیم که خیلی‌ها کنار گذاشته شدند. من نمی‌شناسم‌شان که بخواهم دفاع کنم یا توجیه‌شان کنم ولی به هر حال این اتفاقات رخ داده. نمی‌خواهم بذر ناامیدی بپاشم ولی من چندان خوش‌بین نیستم.»

حاج‌رضایی در ادامه به مشکلات ساختاری فوتبال ایران اشاره کرد و اظهار داشت: «مشکلات فوتبال ایران چیز‌های تکراری است. آنقدر تکرار شده که نخ‌نماست. مثلا لغت ساختار. ما در فوتبال‌مان ساختار نداریم و وقتی نداریم این اتفاقات مرتبا رخ می‌دهد. هر بار به یک شکلی. در همین مدت یکی، دو ماه اخیر ببینید چه اتفاقات بدی علیه فوتبال رخ داده است. کسر هفت امتیاز از باشگاه گل‌گهر به دلایلی که خودشان می‌دانند. حذف دو تا تیم پایتخت، چشم و چراغ فوتبال ایران از مسابقات آسیا. عزل رییس فدراسیون. زمزمه‌هایی مبنی بر اینکه ممکن است کمیته اخلاق فیفا اصلا نگذارد تیم ملی ایران به جام جهانی برود. جلوتر از آن تصمیماتی که در مورد فوتبال ایران گرفته می‌شود را داریم. اینکه اساسنامه ناقص است یا قوانین را دور زدند. از همه این‌ها بوی یک نوع فساد می‌آید. فساد هم نباید مستقیما ما را به مسائل مالی ببرد. وقتی ما به وظیفه خودمان عامدانه عمل نمی‌کنیم، وقتی تعمدا قوانین را دور می‌زنیم برای فرار از مسوولیتی که توانمندی انجامش را نداریم این فساد است.»

ایشان تاکید کرد: «بحث سر یازده ماهی که آقای عزیزی خادم بر مسند کار بودند، نیست. ما از فدراسیون آقای کفاشیان که هشت سال بودند و نفر بعدی که ۴ سال و خرده‌ای بودند نزدیک ۱۴، ۱۵ سال است که درگیر این مسائل مختلف هستیم. ما را آوردند به یک جایی رساندند که کل دلخوشی ما از این فوتبال شده حضور در جام جهانی. اصلا چنین چیزی نیست. اصلا این سقف آرزو‌های جامعه فوتبال نیست که ما فقط برویم به جام جهانی و بعد تمام معایب و کمبود‌ها و نداشتن ساختار و نداشتن ابزار اولیه فوتبال را پشت حضور در جام جهانی پنهان کنند.»

مربی سابق تیم‌های فوتبال باشگاهی ایران به نبود زیرساخت‌ها و امکانات اشاره کرد و افزود: «وقتی یک مسابقه‌ای تمام می‌شود مربیان اکثرا از دو مورد گلایه دارند. یک داوری و دوم زمین بازی. شما ببینید ما چند تا زمین سالم داریم؟ براساس یک آمار غیررسمی ۵۰ درصد کیفیت مسابقه به زمین مربوط است. در داوری چند بار شما دیدید که چیز‌هایی به نام هدست به گوش داوران بستند که بسته نمی‌شده و با چسب این کار را کردند. چقدر زشت و زننده است. با این پول‌های هنگفتی در فوتبال است. از یکی از آقایان داوران سوال کردم که قیمت این هدست‌ها چند است؟ گفت ۶ هزار دلار. ده تاش می‌شود ۶۰ هزار دلار. ولی این کار را نمی‌کنند. یا سیستم وی‌ای‌آر که نیست. ما از تکنولوژی بهره‌ای نمی‌بریم و داور را بی‌پناه می‌فرستیم در میدان. در حالی که داور باید از بیرون اطلاعات زیادی دریافت کند. حقوق‌شان را هم می‌دانیم. داوران می‌روند و اشتباهاتی صورت می‌گیرد. در این بین هتک حرمت می‌شوند و مورد فحاشی قرار می‌گیرند. این‌ها همه برمی‌گردد به زیرمجموعه ساختار. نه در این فدراسیون یازده‌ماهه که در فدراسیون هشت‌ساله و چهار سال و خرده‌ای هم وجود داشته.»

حاج‌رضایی در ادامه گفت: «من و خیلی‌ها جوانی‌مان با فوتبال گذشت. توقعی هم من یکی که ندارم. یعنی نمی‌گویم فوتبال مرا پیر کرد و حالا مرا بگذارید روی سرتان. نه! من عاشق فوتبال بودم و تا زمانی هم که هستم هیچ طلبی ندارم و بدهکار فوتبال هم هستم. بدهکار از این جهت که خیلی چیز‌ها به من یاد داد و معلم من بود. نظرم این است که بعد از بیش از ۶ دهه زندگی با فوتبال به‌طور راسخ اعتقاد دارم فوتبال ایران بیمار است. این بیماری ادامه‌دار است. دلیلش هم این است که ما زیرساخت درستی نداریم. ما نمی‌توانیم یک ساختمان را بدون کندن پی ببریم بالا. تا بنیاد آن را محکم نکنیم، نمی‌شود. ما بنا و بنیاد و به قول امروزی‌ها فوندانسیون را در فوتبال نداریم. پی‌ریزی محکم نداریم. داریم روی یک زمین ناهموار ساختمان را می‌بریم بالا. طبیعی است این ساختمان فرو می‌ریزد. این وضعیت فوتبال امروز ایران است.»

ایشان در پاسخ به این سوال که تکلیف اسکوچیچ و مهدی مهدوی‌کیا سرمربیان تیم‌های ملی و امید چه می‌شود، گفت: «حالا داریم با سرپرست تا اردیبهشت‌ماه می‌رویم جلو. بعد اگر در آن تاریخ مجمع برگزار شود و رییس جدید انتخاب شود، او هم می‌آید و تیم خودش را می‌چیند. یک زمزمه‌هایی از اول انتصاب آقای اسکوچیچ بوده که ایشان عوض نمی‌کند و در سطح تیم ملی نیست. زمانی که اسکوچیچ آمد فدراسیون رییس نداشت و حالا هم که می‌خواهد برود به جام جهانی باز رییس فدراسیون نداریم. در چنین شرایطی اینکه چه خواهد شد را خدا می‌داند. در چنین شرایطی روی سرمربی تیم هم دست گذاشتیم. بحث‌هایی مطرح می‌کنند که فلان سرمربی ایرانی را بگذارید. این در حالی است که اگر بخواهند بروند سراغ مربی ایرانی نداریم. بعد می‌آیند یکی از چهره‌های درخشان فوتبال کشورمان آقای مهدوی‌کیا را می‌گذارند توی تیم امید و امیدوار می‌شویم به اینکه بالاخره یک چهره محبوب و با اخلاق این سمت را پذیرفته. حالا وضعیت ایشان هم معلوم نیست. در خبر‌ها خواندم یک آقایی گفته بود ایشان نیایند و ما یک نفر دیگر را می‌گذاریم. اینکه نمی‌شود! مگر می‌شود یک نفر با داشتن خصوصیت لازم این حرفه را بگذاریم کنار و یک نفر دیگر را بگذاریم جایش؟ یعنی به دلیل اینکه با ذات فوتبال آشنا نیستند تصمیمات غیرمنطقی می‌گیرند و این به فوتبال ما لطمه زده.»

حاج‌رضایی ادامه داد: «به‌طور کلی وقتی می‌گویم فوتبال ما بیمار است تمام علایم در این بیماری مشهود است. یعنی نشده در این چند سال اخیر من و شما در مورد یک مساله مثبت فوتبال صحبت کنیم. واقعا نشد. این اتفاق در مورد سایر همکاران شما هم که با من صحبت می‌کنند رخ داده. من واقعا چیزی نمی‌بینم. یک موقعی گفتند سقف آرزو‌های ما حضور در جام جهانی است و ما شما را بردیم. اولا شما چه کاره هستید که به جای ما تصمیم بگیرید و آرزو‌های ما را تعیین کنید؟ حالا دارند القا می‌کنند اگر به دور دوم برویم فوتبال ما فلان می‌شود. نه! نه! رویا‌های ما مثل تفکرات شما کوچک نیست. ما رویا‌های بزرگی داریم که شما متاسفانه با ندانم‌کاری آن رویا‌ها را تبدیل به کابوس کردید. ما هنوز نتوانستیم روی صندلی‌های ورزشگاه ملی‌مان شماره بگذاریم. ما هنوز نمی‌توانیم بلیت‌فروشی الکترونیک داشته باشیم. در جهانی که تکنولوژی آن را در سلطه خودش دارد. دوستی یک چیز جالب تعریف می‌کرد. می‌گفت یکی از مسوولان ورزشی بلندپایه یک موبایل هوشمند خریده بود ولی بلد نبود از آن استفاده کند! جای تاسف است.»

این کارشناس فوتبال کشورمان تصریح کرد: «من خلاصه می‌گویم. اگر بخواهیم چند تا از بیماری‌های این بیمار را فهرست کنیم، می‌گویم که کشنده‌ترینش بحث مدیریت است. مدیرانی که کارشان را نمی‌دانند و به هوای دیگری آمدند و وقتی آن هوا تمام شد می‌روند. به قول یکی از اهالی هنر که می‌گفت ما میزبانیم و شما مهمان. شما خواهید رفت و ما خواهیم ماند. کما اینکه برای خود من هم این اتفاق رخ داده. دهه‌هاست که هستم و مهمان‌ها آمدند و رفتند. البته کاش فقط مهمان بودند. آن‌ها چیز دیگری بودند.»

ایشان در پایان گفت: «به‌رغم همه بی‌توجهی‌ها به کسانی که واقعا فوتبال ایران را دوست دارند، چه در جامعه رسانه‌ای، چه منتقدین و چه پیشکسوتان فوتبال، با وجود اینکه به حرف این‌ها گوش داده نمی‌شود ولی این جامعه که نام بردم باید بنویسد و باید حرف بزند و آن‌ها بدانند آدم‌های بیداردل و فرهیخته و دلسوز در این جامعه حضور دارند. آن‌ها می‌دانند که این ره، رهی نیست که ما را به سرمنزل مقصود برساند.»